Searching...
08 February 2013

Το Φοβισμένο αύΡιο στην χώΡα του Ποτέ...


Τι όμορφα λοιπόν που αισθάνομαι εδώ.
Έτσι, που δεν βλέπω τίποτε,
τίποτε...
 παρά τούτον τον ροζιασμένο κορμό.
Γκριζωπό, 
πληγιασμένο από τ' αλάτι της θάλασσας
και τον αγέρα που αγκομαχάει ο Βορράς.
Ρυτιδωμένο απ' τον Χρόνο...

«Καιρό» έλεγε τον Χρόνο ένας παραμυθάς
που άπλωνε στα δειλινά μου 
ταξιδιάρικα σύννεφα
και φτερωτούς ονειροποιούς
γεμίζοντας την παιδική ψυχή μου
με μια παράξενη απαντοχή.

Και περνούσε ο Καιρός...

που «Χρόνο» τον έλεγε ο δάσκαλος της Ιστορίας
και άπλωνε στις μέρες μου 
μια υπόλευκη, αδιόρατη θλίψη
 που κρεμάστηκε -θαρρείς-
σ' όλα τα «ρω» 
των άτυχων παρανοήσεών μου...

Γι' αυτό Σου λέω,
αισθάνομαι όμορφα εδώ.

Κι αν δεν καταλαβαίνεις, 
 κοίται τον κορμό που στέλει αλύγιστος
Μπροστά...
κοίτα τη θάλασσα που απλώνεται απέραντη
Πίσω...
κοίτα που ούτε Μπροστά μπορώ να πάω
ούτε Πίσω...
 Κοίτα λοιπόν
πως γίνηκε το δάχτυλό μου
τόσο δα μικρό
και πια δεν είναι αρκετό
να σκεπάσει τις ψευδαισθήσεις μου... 

Κρυψώνα ψάχνω
-τι δεν κατάλαβες;-
γιατί το φοβάμαι πια το αύριο
στη Χώρα του Ποτέ...


Share This To :

2 σχόλια:

 
Back to top!