Searching...
21 December 2013

«Ακούγοντας την Μικρά Αγγλία»...


Εκείνο που πάνω απ' όλα μ' αρέσει στον κινηματογράφο, πέρα από την επιβλητική εικόνα, είναι ο ήχος.  Αυτός ακριβώς ο ήχος που πολλαπλασιάζεται. Που σε κάνει να προσέχεις περισσότερο τα βήματα στα σανίδια, το τρίξιμο στον σομιέ, την πνοή του ανέμου στα φύλλα, ένα τσέρκι που κυλάει στο πλακόστρωτο, ένα κύμα που σκάει στον βράχο, ένα φόρεμα που θροΐζει στο περπάτημα.

Ξεκίνησα με το οριστικό άρθρο και κατέληξα στο αόριστο. Έτσι, γενικώς και αορίστως, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν την θάλασσα ως την τρυφερή αγκαλιά που κλείνει τα σώματα τα καλοκαίρια.

Αναρωτιέμαι, πόσοι αληθινά γνωρίζουν ή απλά ψυχανεμίζονται το αληθινό της πρόσωπο. Εκείνο το χειμωνιάτικο που μοιάζει να καταβροχθίζει ότι σταθεί εμπόδιο στο διάβα της. Πόσοι αλήθεια μπορούν να ξεχωρίσουν το σκληρό της πρόσωπο. Πόσοι μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα που βίωσαν οι άνθρωποι που ζυμώθηκαν με τη θάλασσα, που είδαν τις ζωές τους να τις διαλύει η αλμύρα, που χωρίστηκαν απ' τα σαρκοβόρα της κύματα, που πλανήθηκαν απ' την αγκαλιά της κι άφησαν πίσω τους τα πάντα.

Αναρωτιέμαι πόσοι αληθινά μπορούν να νιώσουν τον πόνο,τη νοσταλγία κι αντάμα την άγρια χαρά αυτού που μισεύει και τη μοναξιά, την ανασφάλεια, την θλίψη αυτού που μένει πίσω και κοιτάζει το πέλαγος με πόνο, ζήλια και δέος.

Όπως και να 'χει... ήταν η πρώτη φορά -χτες- που τόσο πολύ, σε μία αίθουσα κινηματογράφου, ένιωσα τόσο βαθιά την βοή της θάλασσας. Ως να την είχα μπροστά μου, να λυσσομανά και να καταπίνει.

Κι έτσι... εντύπωση μου έκανε πώς μια γυναίκα, μια συγγραφέας, κατάφερε να εισχωρήσει τόσο βαθιά στα συναισθήματα, τους βόμβους και τα αγκομαχητά μιας κοινωνίας θαλασσοδαρμένης, που δεν υπάρχει πια τόσο ισχυρή, ώστε να καταθέσει τα διαπιστευτήριά της.

Αναμφίβολα, θα πρέπει να είναι κάποιος σπουδαίος παρατηρητής για να τα καταφέρει. Τόσο σπουδαίος, που κι ο ίδιος να γίνεται μέρος της παρατήρησής του, να την βιώνει, να την ανασαίνει, να την αισθάνεται. Να γίνεται ένα με τα βράχια, τις θαλασσοσπηλιές, τα ανεμοδαρμένα βουνά, τα συντροφεμένα και ταυτόχρονα απόμακρα σπίτια, τα πλακόστρωτα σοκάκια. Να κρυφακούει κουβέντες γυναικείες να ανιχνεύει καημούς και πόθους αντρικούς, να αφουγκράζεται όνειρα νεανικά, κοριτσίστικα.

Νομίζω πως η «Μικρά Αγγλία» είναι ένα σπουδαίο κινηματογραφικό επίτευγμα αν την θωρήσει κανείς έτσι. Μια μοναδική συγγραφική και σκηνοθετική ματιά. Μέσα της βρήκα ένα κομμάτι μου, το κομμάτι του παιδιού που συχνά-πυκνά αγνάντευε το πέλαγος, αναζητώντας τον πατέρα του, που αγάπησε βαθιά την θάλασσα που πολλές φορές, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε την τύχη να ταξιδέψει.

...και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που παρακολουθώντας ένα έργο... το ένιωσα αυτό... τόσο έντονα...

Για τούτο και δεν στέκομαι στις ερμηνείες, στην σκηνογραφία, στην φωτογραφία, στην διανομή... που είναι δεδομένα άρτιες. Για τούτο και δεν έμεινα στα προσεγμένα ενδύματα των ηθοποιών, στα ανάλαφρα φορέματα, στα δανδελένια σεμεδάκια που παιχνίδισαν με τον φακό, στα σκρίνια, τις καριόλες και τους σοφάδες που είχαν την τιμητική τους. Απλά, νιώθω πως η βοή της θάλασσας, οι ψίθυροι οι ανθρώπινοι και η κραυγή της απελπισίας, οι μακρόσυρτοι ήχοι των λέξεων στους καλοδουλεμένους διαλόγους κι εκείνος ο αδιόρατα κατακλυσμικός ήχος του σκουριασμένου κουταλιού που είχε ξεβράσει η θάλασσα, στο τέλος,  ήταν που επισκίασαν και ταυτόχρονα ανέδειξαν τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου.












Σε καιρούς δύσκολους, λοιπόν, έχουμε επιτέλους στην Ελλάδα ένα δείγμα γραφής αντάξιο του καλού Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. 
-Καλό ταξίδι...
-Και καλή αντάμωση...
Share This To :

2 σχόλια:

  1. Για τους μαθητές σου. Γνωστό αλλά πάντα εντυπωσιακό ! Δεν εύρισκα σχόλια να το βάλω στο άλλο μπλογκ, δεν ξέρω γιατί.

    http://www.videoman.gr/68395

    ReplyDelete
  2. Θαλάσσα πικροθαλασσα γιατί να σ'αγαπησω...

    ReplyDelete

 
Back to top!