Κι ύστερα...

Kι ύστερα...

γύρισα και κοίταξα ξανά στο ξύλινο ρολόι του τοίχου

τους δείκτες που αντάμωναν τις ώρες της σιωπής

και χάθηκα στο αδρό περίγραμμα του χρόνου...

Κι ύστερα...

πίσω απ' τις έρημες τις θημωνιές

και τα απαλά μυρωμένα νυχτολούλουδα

βάλθηκα να μετρώ τις διαστάσεις του σύμπαντός μου

αδιόρατα σχηματισμένου γύρω από λόγια μυστικά...

Κι ύστερα...

στάθηκα να παίξω με μια χρυσαφένια αντανάκλαση

ήλιου διάπυρου, που βούλιαζε σε θάλασσα βαθιά

και βάλθηκα να αδράξω το απατηλό το φως των αστεριών

να περπατήσω ανάλαφρα στον ασημοστρωμένο δρόμο

που απλώνει η σελήνη στη ράχη των κυμάτων...

Κι ύστερα...

βούτηξα στου παγωμένου του πελάγου το βυθό

μήπως χορτάσω μία δίψα ακόρεστη ζωής φευγάτης

ταξιδευτή που το ξαστόχησε να βρει

του ορίζοντα τις χάρτινες συντεταγμένες.

Κι ύστερα...

μα δεν υπάρχει ύστερα σε τούτο τον άδυτο τον κόσμο του Νηρέα...

Μόνο το τώρα και το πάντα...