Διακοπή...

Χτες το βραδάκι είχαμε διακοπή ρεύματος. Τα φώτα τρεμόπαιζαν ώρα ώσπου στο τέλος έσβησαν. 

-Διακοπή ρεύματος! Φώναξα χαρωπά... σαν παιδί κι εγώ. 

Τα πιτσιρίκια πήραν κεράκια ρεσώ τα άναψαν, τα έβαλαν προσεκτικά στα φαναράκια τους και βάλθηκαν να γυροφέρνουν στο σπίτι, το ένα πίσω από το άλλο τραγουδώντας και χοροπηδώντας μέσα στην τρελή χαρά. Μια λαμπαδηφορία δεν ήταν άσχημη ιδέα! Μπαφιάσαμε πια όλο στα ίδια και τα ίδια...

Πήρα τη λάμπα πετρελαίου -πάντα την έχουμε ετοιμοπόλεμη γιατί οι διακοπές ρεύματος είναι συχνές εδώ- την άναψα για να φωτίσω το σαλόνι και βγήκα στον κήπο.

Και τότε αντίκρισα τον ουρανό. Έναν ουρανό έναστρο, έτσι όπως είχα για πολύ καιρό να θαυμάσω. Έναν ουρανό διάσπαρτο με εκατομμύρια αστέρια. Έτσι να απλώσεις το χέρι σου να πιάσεις στη χούφτα σου το φως του γαλαξία να το σκορπίσεις στον άνεμο, να το ταξιδέψει και να το φτάσει στις γωνιές του κόσμου που τα άστρα χάνονται πίσω απ' το φως των δρόμων...

Κι έφτασα ξανά στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Στην αστερόσκονη του σύμπαντος...

Από την ώρα εκείνη έχει σφηνωθεί αυτή η εικόνα στο μυαλό μου... ένας κόσμος απόκοσμα μακρινός και γοητευτικός. Ένα ταξίδι απ' το μηδέν στο άπειρο κι απ' το άπειρο στο μηδέν. Σα να μην είμαι εδώ, σα να έχω φύγει ήδη για την αστερόεσσα...