Δύο οι αφορμές της σημερινής ανάρτησης.
Πρώτη, ο Κολοκοτρώνης που μ΄ έχει πάρει το κατόπι και διαδίδει πως είμαι αδελφή του. Εντάξει, πως είμαι αρβανίτισσα κατά το ένα τέταρτο, αυτό το ήξερα... το βάθος όμως της οικογενειακής ιστορίας με εξέπληξε!(Όχι, δεν τρελάθηκα, όχι δεν παίρνω ληγμένα, όχι δεν έχω παραισθήσεις!!! Αλήθεια λέω!!! χα χα χα)
Δεύτερη, το μικρό quark, το οποίο έρχεται κρατώντας τη σχάρα του φούρνου της κουζίνας, τη βάζει μπροστά στα μούτρα μου και μου λέει:
-Μαμά, σε έβαλα φυλακή.
-Γιατί χρυσάφι μου, τι έκανα;
-Γιατί έφαγες το μέλι του Γουΐνι!!!!!
-Όχι, καλό μου, δεν το έφαγα εγώ!
-Εσύ το έφαγες μαμά!
Τι να σας πω βρε παιδιά... 2-3 κιλάκια πήρα το χειμώνα, ok, αλλά δεν είναι από το μέλι του Γουΐνι, τ' ορκίζομαι! Για τι άλλο πια θα πρέπει να απολογηθώ η έρημη μάνα;
Τώρα βέβαια, το θέμα μας δεν είναι αυτό αλλά η συνάφεια των δύο αφορμών. Διότι ποια σχέση θα μπορούσε να έχει το μέλι του Γουΐνι με τον Κολοκοτρώνη;
Κι όμως...
Δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσω. Σε αυτή τη χώρα, έτσι κι αλλιώς, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τη φαντασία. Καθώς όμως σκεφτόμουν το διάλογο με τη μικρή, αναρωτιόμουν πόση εξυπνάδα χρειάζεται, πόσος περισσότερος κοινός νους από την απλή λογική ενός παιδιού 2,5 ετών, για να καταλάβουν οι έχοντες και κατέχοντες σε αυτή τη χώρα, πως για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους πρέπει να ισχύουν κάποιοι απλοί, απαράβατοι κανόνες. Ένας εκ των οποίων είναι πως όποιος κλέβει, τιμωρείται.
Απλό; Απλούστατο. Τόσο που δεν χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και αλαλαγμούς για να γίνει κατανοητό, ακόμη κι από ένα νήπιο.
Σε όλες τις χώρες του κόσμου λοιπόν, ο νομοθέτης φροντίζει να θεσπίζει νόμους που τιμωρούν τους κλέφτες, ανάλογα με το μέγεθος της κλοπής τους. Οι νόμοι αυτοί, κατ' εικόνα τουλάχιστον, ισχύουν καθολικά, για το σύνολο των πολιτών τους και όχι επιλεκτικά.
Σε τούτη την χώρα όμως, της φαιδράς πορτοκαλέας, που αριθμεί πολλές πρωτοτυπίες, έχουμε άλλη μία παγκόσμια πρωτιά. Το νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος ορίζει τη σύντομη παραγραφή των αδικημάτων που έχουν διαπράξει οι διατελέσαντες υπουργοί μιας κυβέρνησης, με το κλείσιμο της Συνόδου της Βουλής. Για τον νόμο αυτό συνέπραξαν τα δύο μεγάλα κόμματα, προς φόβο του ψηφοθηρικού στησίματος ειδικών δικαστηρίων, όπως ισχυρίστηκαν.
Και πού οδηγηθήκαμε; Στην παραγραφή σοβαρών αδικημάτων, ακόμη και κακουργημάτων. Στην πλήρη ατιμωρησία. Στην αποθράσυνση όσων κατέχουν εξουσία και στην αλαζονική μετάθεση ευθυνών.
Ελλάδα 1824.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης οδηγείται στη φυλακή. Ο φυσικός αρχηγός της επανάστασης καθίσταται ανενεργός. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και οι πολιτικές αντιπαλότητες κι αντιζηλίες έχουν οδηγήσει σε εμφύλια διαμάχη τους Έλληνες, στα απελευθερωμένα από την Οθωμανική κυριαρχία εδάφη, βάζοντας σε κίνδυνο την ελληνική επανάσταση.
Ελλάδα 2011.
Οι Έλληνες διατελέσαντες υπουργοί, οι οποίοι έχουν αποδεδειγμένα και κατά συρροήν διαπράξει αδικήματα κατά του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας, χαίρουν της ασυλίας του Ελληνικού κράτους κι εξακολουθούν να περιφέρουν τις ποταπές τους παρουσίες, εντός κι εκτός της Βουλής των Ελλήνων.
Δεν θα αναλύσω εδώ το αν ο Κολοκοτρώνης ήταν έντιμος ή όχι και το αν του άξιζε η μεταχείριση που έτυχε από μια πατρίδα για την ελευθερία της οποίας αγωνίστηκε. Είναι σε αρκετούς από εμάς γνωστές οι δολοπλοκίες και οι εμφύλιες διαμάχες που έλαβαν χώρα στην μετεπαναστατική Ελλάδα. Στις συνειδήσεις των περισσοτέρων έχει ήδη καταγραφεί η συμβολή του καθενός, στην ιστορική διαδρομή της πατρίδας της κυανόλευκης.
Όμως αναρωτιέμαι πραγματικά, πόσο αλλάξαμε οι Έλληνες από το 1824 ως τώρα; Και πόσο μπορεί να είναι υπερήφανη μια χώρα για την οντότητα και την πορεία της, όταν η ιστορία της καταγράφει φυλακίσεις αγωνιστών και ασυλία απατεώνων;
Υ.Γ. Από τις αρχές του έτους διατυμπανίζεται η αλλαγή του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών, με τη... χορηγία τριών κομάτων: Του κυβερνώντος, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΛΑΟΣ. Η αλλαγή του νόμου έχει ήδη υπερψηφιστεί επί της αρχής. Εκείνο που μένει να δούμε, είναι το αν η επόμενη Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθώς για την αλλαγή αυτή απαιτείται αναθεώρηση του Συντάγματος.
Πρώτη, ο Κολοκοτρώνης που μ΄ έχει πάρει το κατόπι και διαδίδει πως είμαι αδελφή του. Εντάξει, πως είμαι αρβανίτισσα κατά το ένα τέταρτο, αυτό το ήξερα... το βάθος όμως της οικογενειακής ιστορίας με εξέπληξε!(Όχι, δεν τρελάθηκα, όχι δεν παίρνω ληγμένα, όχι δεν έχω παραισθήσεις!!! Αλήθεια λέω!!! χα χα χα)Δεύτερη, το μικρό quark, το οποίο έρχεται κρατώντας τη σχάρα του φούρνου της κουζίνας, τη βάζει μπροστά στα μούτρα μου και μου λέει:
-Μαμά, σε έβαλα φυλακή.-Γιατί χρυσάφι μου, τι έκανα;
-Γιατί έφαγες το μέλι του Γουΐνι!!!!!
-Όχι, καλό μου, δεν το έφαγα εγώ!
-Εσύ το έφαγες μαμά!
Τι να σας πω βρε παιδιά... 2-3 κιλάκια πήρα το χειμώνα, ok, αλλά δεν είναι από το μέλι του Γουΐνι, τ' ορκίζομαι! Για τι άλλο πια θα πρέπει να απολογηθώ η έρημη μάνα;
Τώρα βέβαια, το θέμα μας δεν είναι αυτό αλλά η συνάφεια των δύο αφορμών. Διότι ποια σχέση θα μπορούσε να έχει το μέλι του Γουΐνι με τον Κολοκοτρώνη;
Κι όμως...
Δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσω. Σε αυτή τη χώρα, έτσι κι αλλιώς, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τη φαντασία. Καθώς όμως σκεφτόμουν το διάλογο με τη μικρή, αναρωτιόμουν πόση εξυπνάδα χρειάζεται, πόσος περισσότερος κοινός νους από την απλή λογική ενός παιδιού 2,5 ετών, για να καταλάβουν οι έχοντες και κατέχοντες σε αυτή τη χώρα, πως για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους πρέπει να ισχύουν κάποιοι απλοί, απαράβατοι κανόνες. Ένας εκ των οποίων είναι πως όποιος κλέβει, τιμωρείται.
Απλό; Απλούστατο. Τόσο που δεν χρειάζεται τυμπανοκρουσίες και αλαλαγμούς για να γίνει κατανοητό, ακόμη κι από ένα νήπιο.
Σε όλες τις χώρες του κόσμου λοιπόν, ο νομοθέτης φροντίζει να θεσπίζει νόμους που τιμωρούν τους κλέφτες, ανάλογα με το μέγεθος της κλοπής τους. Οι νόμοι αυτοί, κατ' εικόνα τουλάχιστον, ισχύουν καθολικά, για το σύνολο των πολιτών τους και όχι επιλεκτικά.
Σε τούτη την χώρα όμως, της φαιδράς πορτοκαλέας, που αριθμεί πολλές πρωτοτυπίες, έχουμε άλλη μία παγκόσμια πρωτιά. Το νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος ορίζει τη σύντομη παραγραφή των αδικημάτων που έχουν διαπράξει οι διατελέσαντες υπουργοί μιας κυβέρνησης, με το κλείσιμο της Συνόδου της Βουλής. Για τον νόμο αυτό συνέπραξαν τα δύο μεγάλα κόμματα, προς φόβο του ψηφοθηρικού στησίματος ειδικών δικαστηρίων, όπως ισχυρίστηκαν.
Και πού οδηγηθήκαμε; Στην παραγραφή σοβαρών αδικημάτων, ακόμη και κακουργημάτων. Στην πλήρη ατιμωρησία. Στην αποθράσυνση όσων κατέχουν εξουσία και στην αλαζονική μετάθεση ευθυνών.
Ελλάδα 1824.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης οδηγείται στη φυλακή. Ο φυσικός αρχηγός της επανάστασης καθίσταται ανενεργός. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και οι πολιτικές αντιπαλότητες κι αντιζηλίες έχουν οδηγήσει σε εμφύλια διαμάχη τους Έλληνες, στα απελευθερωμένα από την Οθωμανική κυριαρχία εδάφη, βάζοντας σε κίνδυνο την ελληνική επανάσταση.
Ελλάδα 2011.
Οι Έλληνες διατελέσαντες υπουργοί, οι οποίοι έχουν αποδεδειγμένα και κατά συρροήν διαπράξει αδικήματα κατά του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας, χαίρουν της ασυλίας του Ελληνικού κράτους κι εξακολουθούν να περιφέρουν τις ποταπές τους παρουσίες, εντός κι εκτός της Βουλής των Ελλήνων.
Δεν θα αναλύσω εδώ το αν ο Κολοκοτρώνης ήταν έντιμος ή όχι και το αν του άξιζε η μεταχείριση που έτυχε από μια πατρίδα για την ελευθερία της οποίας αγωνίστηκε. Είναι σε αρκετούς από εμάς γνωστές οι δολοπλοκίες και οι εμφύλιες διαμάχες που έλαβαν χώρα στην μετεπαναστατική Ελλάδα. Στις συνειδήσεις των περισσοτέρων έχει ήδη καταγραφεί η συμβολή του καθενός, στην ιστορική διαδρομή της πατρίδας της κυανόλευκης.
Όμως αναρωτιέμαι πραγματικά, πόσο αλλάξαμε οι Έλληνες από το 1824 ως τώρα; Και πόσο μπορεί να είναι υπερήφανη μια χώρα για την οντότητα και την πορεία της, όταν η ιστορία της καταγράφει φυλακίσεις αγωνιστών και ασυλία απατεώνων;
Υ.Γ. Από τις αρχές του έτους διατυμπανίζεται η αλλαγή του Νόμου περί ευθύνης Υπουργών, με τη... χορηγία τριών κομάτων: Του κυβερνώντος, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του ΛΑΟΣ. Η αλλαγή του νόμου έχει ήδη υπερψηφιστεί επί της αρχής. Εκείνο που μένει να δούμε, είναι το αν η επόμενη Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθώς για την αλλαγή αυτή απαιτείται αναθεώρηση του Συντάγματος.
0 σχόλια:
Post a Comment