Περί βεγγαλικών και άλλων δαιμονίων...

Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το ποστ... αλλά εν τέλει νομίζω πως πρέπει.

Η αλήθεια επίσης είναι πως έχουμε βασίσει τη ζωή μας στην ανοησία, ό,τι κι αν σημαίνει και συνεπάγεται αυτό. Συνηθίζουμε να κάνουμε πράγματα δίχως νόημα, δίχως ουσία, δίχως αξία... έτσι, μόνο και μόνο για να τρέφουμε αυτήν την ανοησία, για να σκοτώνουμε την πλήξη μας, για να περνάμε καλά... Και όσο όλα μοιάζουν να κυλούν καλά, απλώνουμε περιχαρείς κι ευτυχείς τις υπάρξεις μας, πιστεύοντας πως είναι αυτή ακριβώς η ανοησία που μας κάνει σημαντικούς.

Είναι όμως φορές που τα πράγματα στραβώνουν. Που γίνεται εκείνο ακριβώς το μικρό «κλικ» που βγάζει στην επιφάνεια την επικινδυνότητα όλων εκείνων των ανώφελων, άσκοπων κι ανόητων πραγμάτων που κάνουμε, από αφέλεια ή απρονοησία ή μόνο και μόνο για την αίσθηση μιας ψευδεπίγραφης ελευθερίας ή μιας ψεύτικης μαγκιάς. Κι έτσι, ενώ οδηγούμε χρόνια το αυτοκίνητο χωρίς ζώνη ασφαλείας ή το μηχανάκι χωρίς κράνος, ενώ πίνουμε μέχρι τελικής πτώσεως και πιάνουμε τιμόνι... έρχεται κάποια στιγμή που το πληρώνουμε. Φτηνά ή -δυστυχώς- πολύ ακριβά.

Κάθε χρόνο στην Άνδρο, και σε πολλά άλλα μέρη, γίνεται ανήμερα το Πάσχα πόλεμος. Σμπάρα, βεγγαλικά, γουρούνες, μάσκουλα, βαπορίσιες φωτοβολίδες (ληγμένες τις περισσότερες φορές)... γιατί το καλεί το έθιμο. Το μπαρούτι πάει κι έρχεται με τα κιλά. Μπαμ από εδώ, μπουμ από κει... κάποιοι πετούν, τρομάζουν τον κόσμο και γελούν, κάποιοι παρατηρούν με χαρά τα δρώμενα και δίνουν τα «εύσημα» στους «μπουρλοτιέρηδες», κάποιοι φοβούνται και θυμώνουν, κάποιοι λίγοι παρατηρούν σκεφτικοί και προβληματίζονται ποιο το ζητούμενο. «Ανόητα έθιμα... ανόητες γιορτές... ανόητων ανθρώπων»... μήπως? 

Τα ατυχήματα που συμβαίνουν συχνά αυτές τις μέρες, ξεχνιούνται γρήγορα. Τα μαγαζιά πουλούν τα «πυρομαχικά» ανενόχλητα, οι πιτσιρικάδες τα αγοράζουν, η αστυνομία κάνει τα «στραβά μάτια»... όλα καλά και όλα ανθηρά... αφού το καλεί το έθιμο...


Πριν μερικές ημέρες, ένα παλληκάρι, 14 ετών, έχασε το χέρι του. Αυτή τη στιγμή παλεύει στο νοσοκομείο να σώσει το μάτι του. Διότι το καλούσε το έθιμο. Γιατί έτσι. Για το τίποτα. Διότι σε αυτή τη χώρα, όλα είναι χύμα στο κύμα. Διότι πρέπει πρώτα να θρηνούμε τα θύματα και μετά να σκεφτόμαστε τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει για να μη συμβεί αυτό. Παντού και πάντα. Διότι εμείς, οι ενήλικες, οι υποτιθέμενοι σκεπτόμενοι άνθρωποι, όχι μόνο δεν προστατεύουμε τα παιδιά μας, αλλά συχνά πυκνά τα σπρώχνουμε κιόλας προς τον κίνδυνο...

Ακούω έξω τη φασαρία απ' τα σμπάρα που πέφτουν. Και σκέφτομαι τον πόνο αυτού του παιδιού στο νοσοκομείο... και τον πόνο της μάνας του... και θυμώνω. Κι εύχομαι, τουλάχιστον, όταν αναρρώσει, να είναι σε θέση να παίζει μουσική... την μόνη από τις μαθητικές του δραστηριότητες, που αγάπησε πολύ.

Την ανοησία, δεν μπορώ να την σταματήσω... το ξέρω. Όσοι όμως διαβάσετε αυτό το ποστ και συναισθανθείτε τι ακριβώς γράφει, σκεφτείτε διπλά, πριν αγοράσετε μπομπίτσες για την Ανάσταση ή πριν δώσετε χρήματα στα παιδιά σας για το σκοπό αυτό...