Dying for you: «Αντίο»

   Απλά έκλεισε πίσω του την πόρτα κι έφυγε. Αργά, απαλά... νυχοπατώντας σχεδόν... μην την ξυπνήσει... ή μην ξυπνήσει τις Ερινύες και μετανιώσει.
   «Πρέπει να φύγω», συλλογίστηκε. «Στ' αλήθεια πρέπει...»
   «Δεν είσαι σίγουρος, όμως», άκουσε εκείνη την αχνή φωνούλα και στάθηκε δίγνωμος λίγα μέτρα απ' την εξώπορτα.
   «Δεν είμαι...»
   «Πώς φεύγεις έτσι, σαν τον κλέφτη; Πώς πετάς στα σκουπίδια τέσσερα χρόνια που ζήσατε μαζί; Χωρίς εξήγηση, χωρίς ένα τελευταίο χάδι;»
   «Της άφησα γράμμα... της εξήγησα...»
   «Της εξήγησες...; Έτσι νομίζεις; Δυο αράδες, ίσα για το φιλότιμο, ίσα για να μην σου πει πως χάθηκες δίχως μια κουβέντα... Εκείνη ποτέ δεν θα το έκανε αυτό... σ' αγαπάει».
   «Κι εγώ την αγαπάω... αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να φύγω. Χρειάζομαι χώρο, χρειάζομαι αέρα καθαρό να παίρνω ανάσες...»
   «Χρειάζεσαι γιατρό! Αυτή η γυναίκα θυσιάστηκε για σένα...!»
   «Αυτό που δεν άντεξα... αυτό που δεν μπόρεσα να σηκώσω... την θυσία της. Δεν την ζήτησα, δεν την χρειαζόμουν, δεν την ήθελα. Μόνο ευτυχισμένη ήθελα να είναι... εκείνη κι εγώ. Αλλά η θυσία κλέβει τη χαρά, την ευτυχία. Ζυμώνει το παράπονο, πλάθει την αξίωση... Και κόβει τον αέρα και το φως... Κι εγώ χρειάζομαι φως!»
   «Φύγε λοιπόν σαν τον κλέφτη, δειλέ. Φύγε χωρίς να πεις αντίο, γιατί φοβάσαι να δεις το δάκρυ της, φοβάσαι τον θυμό της, φοβάσαι! Τον ίδιο σου τον εαυτό φοβάσαι... τον ίσκιο σου, κακομοίρη!»
   «Και λοιπόν; Πού είναι το κακό; Τι κι αν φοβάμαι τον εαυτό μου ή κάτι άλλο; Όλοι κάτι έχουν να φοβούνται. Έχω ήδη φύγει... διεκδικώ τη μοναξιά μου. Έχω δικαίωμα στη μοναξιά μου, δε νομίζεις;»
   «Ναι, φυσικά. Κι όταν κατακτήσεις την μοναξιά σου, όταν συνειδητοποιήσεις πως εκείνη δεν είναι δεδομένη πια, θα αναπολείς την συντροφιά της. Τι θα μου πεις τότε που θα καταλάβεις πόσο δίκιο είχα;»
   «Πως έκανα αυτό που έπρεπε την δεδομένη στιγμή. Και πως εκείνη, ποτέ έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δεδομένη. Κανείς δεν είναι δεδομένος, φίλε μου. Κι αν ποτέ σου νόμισες κάτι τέτοιο, απλά γελάστηκες.»
   «Σε λίγο θα ξυπνήσει... και θα σε ψάχνει...»

   «Θα βρει το γράμμα στο κομοδίνο, πάνω στο βιβλίο που διάβαζε χτες βράδυ. Θα το διαβάσει, θα πονέσει, θα κλάψει... ίσως λυγίσει... μα στο τέλος θα καταλάβει. Πάντα καταλάβαινε...»
   «Τι σημασία έχει αν θα καταλάβει όταν θα της έχεις δώσει τόσο πόνο;»
   «Μπορεί και να μην έχει... θα μάθει όμως πως μπορεί κανείς να πει αντίο σε μια αγάπη... γιατί η φυγή δεν έχει σύνορα...»
   Είχε ήδη φτάσει στο αυτοκίνητό του. Έριξε όπως όπως την βαλίτσα του στο πορτ μπαγκάζ, άνοιξε την πόρτα του οδηγού και σωριάστηκε στο κάθισμα. Έφτιαξε συνοφρυωμένος τους καθρέφτες, έβαλε μπρος και ξεκίνησε. Όλα έμοιαζαν εντάξει. Όλα, εκτός από τις κλειδώσεις των δαχτύλων του, που άσπριζαν καθώς έσφιγγε το τιμόνι.
   «Είμαι άντρας γαμώτο!» σφύριξε μέσα απ' τα δόντια του. «Δεν κλαίω ποτέ κι άμα λάχει, γαμάω και δέρνω... Είμαι άντρας και καμία γκόμενα δεν θα με κρατήσει σε κλουβί!»
   Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, εκείνη διάβαζε την τελευταία λέξη στο γράμμα του... «Αντίο». Το δίπλωσε με προσοχή και το έχωσε μέσα στο βιβλίο. «Αντίο» ψιθύρισε αχνά με ένα αδιόρατο μισοχαμόγελο. Δεν ήταν κατάλληλη για κλάματα τούτη η ώρα. Είχε πολλά να κάνει. Πάρα πολλά. Να συγυρίσει λίγο, να φτιάξει καφέ, να φάει το πρωινό της, να ετοιμαστεί και να φύγει για τη δουλειά. Αλλά πρώτα και πάνω απ' όλα, έπρεπε να καθαρίσει το διαμέρισμα απ' τη μυρωδιά του. Ω, ναι... είχε πάρα πολλή δουλειά εκείνη τη μέρα...