Homo Sapiens...?

    Εδώ που τα λέμε, σε τούτο το τραγούδι, τα λόγια που ταιριάζουν είναι ερωτικά... υποσχέσεις, λέξεις που μοιάζουν στεναγμοί, χαγόγελα που παλεύουν να ορίσουν το ακρότατο σημείο της αντοχής.
    Αλλά... είναι που ο κόσμος γίνεται ώρες-ώρες τόσο βάναυσος, τόσο απελπιστικά οξύμωρος, που δεν φτάνουν τα λόγια τα αλεξίπονα για να σε προστατεύσουν.
    Homo Sapiens «σοφός άνθρωπος» εστί (;;!!)...
    Καθένας για την πάρτη του. Με μια όραση, που φτάνει ίσαμε την άκρη της μύτης κι ύστερα καταβαραθρώνεται, ανήμπορη ν' αντικρύσει το παραπέρα, το σπουδαίο... εκείνο που καθαγιάζει την ύπαρξη, που της δίνει έναν σκοπό, ένα νόημα.
     Και στον αντίποδα... στις κουβεντούλες του καφέ, στης μικρής χαράς τις συναναστροφές, λόγια μεγάλα, λόγια σπουδαία... για την φιλία, την καλοσύνη, την απαντοχή, την συντροφικότητα, τον αγώνα, το δίκιο και το άδικο, τους ανθρώπους που -άξαφνα;- έγιναν θηρία, τους μεγάλους, ύπουλους και πονηρούς που καταδυναστεύουν τους πολλούς, μικρούς κι «αθώους». Θα 'ναι ίσως που το «αθώο» αίμα, έλκει με μιαν ανείπωτη τέρψη την ανθρώπινη συμπάθεια.
     Μα τι τα θες τι τα γυρεύεις... ένα τσιγάρο δρόμος είναι η χαρά... Και κει, στο τέρμα της ακριβώς, είναι που οι σκιές της «καλοσύνης» μετατρέπονται συχνά πυκνά σε τέρατα αιμοβόρα.... ως να μην αντέχουν την μυρωδιά του αίματος του «αθώου».
    Μπορείς ό,τι θες να πεις, να μου δώσεις άδικο ή δίκιο μα εγώ το 'ζησα πολλές φορές κι ακόμη εξακολουθεί να με σοκάρει. «Homo homini lupus est» φίλε μου... κι όσο κι αν παλέψεις, δεν μπορείς να με πείσεις για το αντίθετο. Όχι την ώρα που άνθρωποι μαζεύονται γύρω από την συμφορά, προσπαθώντας να διαμελίσουν τα ερείπια, ακριβώς σαν τα όρνεα... όχι από συμφέρον μα για την ηδονή της τελικής «δικαίωσης».
    Κι εδώ που τα λέμε, ο  μόνος τρόπος να αντισταθείς στην ηδονή των όρνεων, είναι να γίνεις αετός. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει...