Το τέλος ενός υπέροχου ταξιδιού...

Ετούτες οι μέρες στάθηκαν στο τέλος ενός ταξιδιού. Γεμάτου αγάπη, φροντίδα, χαρά, αγωνία μερικές φορές... μα πάντα υπέροχου!

Η μικρή μου κόρη, η Αλίκη, αποθήλασε. Ακριβώς στο τέλος του δεύτερου χρόνου της ζωής της. Χωρίς καμία πίεση από μέρους μου, αργά και σταδιακά, όπως απ' την αρχή ευχόμουν να συμβεί.

Ετούτο το ταξίδι στάθηκε για μένα, τη μητέρα της, ένα μάθημα ζωής. Κι αυτό γιατί ο οδηγός μου ήταν ένα μικρό πλασματάκι, ανήμπορο στην αρχή, που μέρα τη μέρα καταφέρνει να ανεβαίνει όλο και πιο σίγουρα τη σκάλα της ζωής και να κάνει βήματα προς την ολοκλήρωση και την ανεξαρτησία της.

Ετούτο το ταξίδι, δώρο ζωής για κάθε παιδί, στάθηκε ό,τι πιο ολοκληρωμένο και υπέροχο ένιωσα και έκανα ποτέ στη ζωή μου. Άνοιξε τους ορίζοντες της σκέψης μου, έθεσε γερά θεμέλια στη σχέση μου με τα παιδιά μου, μέστωσε τις απόψεις μου για τον τρόπο και την ποιότητα της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης που θέλω να τους δώσω.

Ετούτο το ταξίδι ήταν μαγικό. Με όλα του τα βασανάκια, τις ξαγρύπνιες, τους φόβους, τις ανασφάλειες... με όλα του τα άγχη, τα πρέπει και τα γιατί.

Η ζωή δεν είναι μονόδρομος. Ξανοίγονται μπροστά μας δρόμοι πολλοί. Τους κοιτάμε και παίρνουμε εκείνον που μας ταιριάζει καλύτερα. Τον πορευόμαστε και στο τέλος διαπιστώνουμε αν ήταν σωστός ή λανθασμένος. Κι εγώ, με πλήρη συνείδηση και ενσυναίσθηση, λέω τώρα, που φτάσαμε στο τέρμα, πως ο δρόμος αυτός ήταν σωστός. Γιατί μου χάρισε πολλά. Συναισθήματα, χαμόγελα, δάκρυα καμιά φορά, αγάπη, ζεστασιά.

Σε τούτο το ταξίδι δεν ήμουν μόνη. Πέρα από την οικογένειά μου που -δυστυχώς- δεν ήξερε τον τρόπο να βοηθήσει πάντα, στο πλευρό μου στάθηκε μία παρέα από κοπέλες που είχαν κι έχουν τα ίδια όνειρα, τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες σκέψεις με μένα. Μια παρέα από κορίτσια που έχουν να προσφέρουν αγάπη, ελπίδα, κατανόηση, χαρά. Που μοιράστηκαν μαζί μου τις αγωνίες, τους φόβους τους, τις σκέψεις και τα κρυφά τους όνειρα. Που μου συμπαραστάθηκαν όταν το χρειαζόμουν. Που ένιωσαν και νιώθουν τον άνθρωπο ως άνθρωπο.

Τις ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά. Και τους καταθέτω από εδώ την αγάπη και το σεβασμό μου.

Εδώ λοιπόν, στο τέρμα, καθώς μπροστά μου ανοίγονται πάλι δρόμοι πολλοί κι αναζητώ τον καλύτερο για μένα, θέλω να στείλω το μήνυμα στις καινούριες μανούλες και σε εκείνες που σκοπεύουν να αποκτήσουν ένα παιδάκι, να προσπαθήσουν να το θηλάσουν όσο περισσότερο μπορούν. Ίσως και να μην τα καταφέρουν μα θα ξέρουν πως προσπάθησαν. Κι αυτό τελικά είναι που έχει αξία. Η προσπάθεια. Η μη παραίτηση. Από την καρδιά μου σας λέω πως πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Η μικρή μου Αλίκη είναι ένα παιδάκι δύο χρόνων γεμάτο ενέργεια και ζωή. Χορτασμένο αγκαλιά και γι' αυτό ανεξάρτητο.

Έχει μεγάλη σημασία η αγκαλιά για τα παιδιά. Και δεν έχει κανένα νόημα να τους τη στερούμε με το σκεπτικό πως θα κακομάθουν ή θα γίνουν "μαμόθρεφτα". Κι έτσι, το τελευταίο μου κάλεσμα είναι προς την κατεύθυνση αυτή. Μη φοβηθείτε ποτέ το αγκάλιασμα, το χάδι, τη στοργή. Μην αρνηθείτε ποτέ τον κόρφο σας απ' το παιδί σας όταν αυτό τον ζητήσει. Γιατί με τον τρόπο αυτό θα του έχετε δώσει ένα δυνατό στήριγμα να πορευτεί στη μετέπειτα ζωή του.

Ένα γνωστό ποίημα θέλω να αφιερώσω στη μικρή μου Αλίκη. Και στα δύο μεγαλύτερα κουάρκς μου. Με όλη μου την Αγάπη. Γιατί δεν έχω άλλο τόσο πολύ να τους δώσω. Μόνο αγάπη. Όπως, όπου... για πάντα. Και υπόσχεση μόνο μία. Πώς ό,τι κι αν γίνει, εγώ τις αγαπώ...

Πρωινό άστρο

Γιάννης Ρίτσος

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω

τα φαναράκια των κρίνων

να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Κοιμήσου,

Να μεγαλώσεις γρήγορα.

Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,

κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.

Κοιμήσου.

Κοιμήσου, κοριτσάκι.

Είναι μακρύς ο δρόμος.

Πρέπει να μεγαλώσεις.

Είναι μακρύς

μακρύς, μακρύς ο δρόμος.

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.

Πίνακας ανάρτησης: Picasso - Breastfeeding

Aφιερωμένα στα κορίτσια μου... μόνο που όπου υπάρχει η λέξη "αγόρι" την αλλάζω με τη λέξη "κορίτσι"...

Στο Blog  "Ωρέ τι με λες..." βρήκα μια συγκλονιστική ιστορία και την ενσωματώνω με την ανάρτηση καθώς θεωρώ ότι ταιριάζει.

Η αγκαλιά της μαμάς επανέφερε στη ζωή ένα πρόωρο μωρό