Παράξενο καλοκαίρι...

Παράξενο καλοκαίρι...

Φτάνει στο τέλος του.

Κι όπως προχωράει αγκομαχώντας

φορτωμένο όνειρα

κι ελπίδες...

μένει ακουμπισμένη εδώ

ψυχή γεμάτη σκοτάδι και φως,

κορμί απλωμένο στο σύμπαν.

Σε χώρο απτό που έγινε μεγάλος

αφημένο  σε μια αναλαμπή

από χρυσό ηλιόφως

κρεμασμένο στις ριπές

της αστερόεσσας.

Σε χρόνο εγγύς

που απλώθηκε στο τώρα

και στο πάντα

που ζήτησε τη λήθη και τη λησμονιά

κι ανασαλεύει ανήσυχος τα βράδια.

Ψυχή γεμάτη σκοτάδι και φως

κόκκινο, μπλε και ασημένιο.

Ζωή μικρή

δε φτάνει...

Ζωή μεγάλη

δε χωρά...

Μα πώς να φτάσει,

πώς να χωρέσει

τα ψέματα και τις αλήθειες

που κρύβονται στα παραμύθια

των ανθρώπων...