Εγώ δεν είμαι ποιητής...

Πώς αντιμετωπίζει κανείς τη βρομιά όταν απλώνεται μπροστά του; 

Όταν κολλάει σαν γλίτσα στις μέρες των ανθρώπων και λερώνει τα όνειρα και τις ελπίδες τους; 

Πώς καταπολεμάς τη Λερναία Ύδρα μόνος σου όταν δεν είσαι ο Ηρακλής;

Πώς στοχεύεις τους ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη, σε έναν κόσμο που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά, που στρουθοκαμηλίζει τρέφοντας την ψευδαίσθηση πως δε συμβαίνει τίποτα ή πως ακόμη κι αν συμβαίνει δεν τον αγγίζει;

Τι μπορείς να κάνεις όταν το μέλλον, η ζωή, η αξιοπρέπεια των παιδιών σου και των παιδιών όλου του κόσμου υποσκάπτεται και η κοινωνία εθελοτυφλεί, καθώς κανένας δεν αποχωρίζεται τη ραστώνη του και τον καλοβολεμένο μικρόκοσμό του; 

Kι αν δεν είσαι ποιητής...

Μόνο κάτι στίχους πλέκεις αραιά και πού

κι επιμένεις να μην ακολουθείς τον κόσμο στο βούλιαγμά του;...

Κι αν το βλέπεις, το αφουγκράζεσαι...

μα να κλείσεις τα μάτια δεν το μπορείς κι ούτε να υποκριθείς πως δε σε νοιάζει;...

Εγώ δεν είμαι ποιητής...


Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Λάζαρος Ανδρέου 
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Εγώ δεν είμαι ποιητής
 είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί 
και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ' άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ' αδερφός του