Η Πόλις Εάλω...

Σχίσμα. 

Το σχίσμα μου.

Σχήμα.

Το σχήμα σου.

Ανάγκη.

Η ανάγκη μας.

Είναι  

καράβι που βουλιάζει

σε θάλασσα ανοιχτή.

Το ατίθασο αγρίμι

που αρνείται εγκλεισμό.

Ο ταξιδευτής του ουρανού 

σε αέναο δρόμο.

Τα εβένινα βράδια μου

που οργώνουν την πλάση.

Είναι 

η βροχή που πέφτει.

Ο ήλιος που καίει.

Ένα μικρό παιδί που κλαίει

γιατί του έκλεψαν μια στάλα ουρανού.

Είναι

η μητέρα των θεών

που σπέρνει τη μήτρα της

να δώσει καρπούς.

Είναι 

η Ίσιδα θεά

που γεννάει την άνοιξη

στο Δέλτα του Νείλου.

Είναι

ο λιποτάκτης

απ' τη στρατευμένη μάχη

που μαζεύει ζωή.

Είναι

απόσταση ασφαλείας

ανάγκη αποστασιοποίησης

δρόμος μοναχικός σπαρμένος φύλλα.

Είναι

αστρόφως που φτάνει στο βυθό

κύμα που κλυδωνίζει το Νηρέα

φωτιά που ματώνει τον ουρανό στο λιόγερμα. 

Είναι το σχίσμα μου.

Όμως φοβάμαι.

Φοβάμαι τη μέρα

που θα φανεί ο αγγελιοφόρος

-μάρτυς κακών-

και με τρεμάμενη φωνή

θα σπάσει την σιωπή των αμνών:

"Η Πόλις Εάλω..."