Μήνυμα σε μπουκάλι

Λοιπόν, θάλασσά μου, φαίνεται πως είναι δύσκολο πια να απαγκιστρωθείς από ετούτο το ακρογιάλι. Και όσο περνάει ο καιρός, όσο οι διέξοδοι λιγοστεύουν, γίνεται όλο και δυσκολότερο.
   Περνάει ο χρόνος... με το βέλος του να δείχνει το μέλλον... Εγώ τι παραπάνω μπορώ να κάνω μέσα στην ασημαντότητά μου; Μακάρι να μπορούσα να υπερκαλύψω την μικρότητά της υλικής μου υπόστασης με τη δύναμη του νου.
  Αλλά πάλι... ίσως πράγματι να μπορώ. Ίσως να μην πήγε στα χαμένα αυτή η εμμονή μου να ταξιδεύω νοερά τον κόσμο. Εκεί που το σώμα το ανθρώπινο δεν μπορεί να φτάσει. Ακόμη.
   Προς το παρόν μένω εδώ, στο ακρογιάλι μου. Παρέα με τα θαλασσοπούλια. Κρύβω το μήνυμα τούτο σ' ένα μπουκάλι και τ' αφήνω να ταξιδέψει άτακτα στο πέλαγος. Δεν ξέρω πού θα το βγάλει η χαοτική του κίνηση... ούτε και θέλω να μάθω.
   Άλλωστε... μ' αρέσουν οι εκπλήξεις. Πάντα μου άρεσαν.