Εδώ Πολυτεχνείο...

Εδώ Πολυτεχνείο... (1973)

«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό…
Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»



Εδώ Πολυτεχνείο...(2011)


Σου μιλάει ο σταθμός των... ελεύθερων(?) πολιορκημένων Ελλήνων.
Είμαστε έξω τώρα. Ζούμε ακόμη τρόπον τινά το μεταπολιτευτικό μας όνειρο. Μόνο που φαίνεται να μεταλλάσσεται γρήγορα και σταθερά σε εφιάλτη.

Εδώ Πολυτεχνείο...

Προδομένη γενιά ή γενιά που πρόδωσε;
Δύσκολο ερώτημα για να δώσει κανείς απάντηση.
Δύσκολο ακόμη και να το συλλογιστεί κανείς.

Εδώ Πολυτεχνείο....

Κι απ' τα εσωτερικά σου μεγάφωνα ακούγεται σιγανή η φωνή της συνείδησης.

"Πόσα Πολυτεχνεία έχασες;"


Πόσα Πολυτεχνεία πέρασαν κι εσύ έτρεχες να προφτάσεις τις επίκτητες ανάγκες σου;
Πόσα Πολυτεχνεία ξέχασες προσπαθώντας να προβάλεις τον λαμπερό σου εαυτό σε βιτρίνες πολυτελών καταστημάτων, σε προθήκες κοσμηματοπωλείων, σε σελίδες lifestyle περιοδικών, σε λαμπερά ρεβεγιόν, σε μεγάλες πίστες, σε φαιδρά διαφημιστικά τρέιλερ;
Πόσα Πολυτεχνεία σπατάλησες να αγωνίζεσαι για τους λάθος λόγους, να διεκδικείς απατηλά αιτήματα, να οραματίζεσαι μια εικονική πραγματικότητα;
Πόσα Πολυτεχνεία για να καταφέρεις να ξεπουλήσεις στάλα - στάλα την όποια ελευθερία σου;

Εδώ Πολυτεχνείο...

Πες μου... πόσα Πολυτεχνεία χρειάζεσαι ακόμη για να δεις σε όλη του την κενότητα το πλασματικό μικροαστικό σου όνειρο;
Πόση κατηφόρα ακόμη για να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της ασημαντότητας του να είσαι "σπουδαίος" και την σπουδαιότητα του να είσαι απλός στον μεγάλο μας κόσμο;
Μπήκες στο Πολυτεχνείο, φώναξες, πάλεψες, αγωνίστηκες... Πίστεψες πως έγινες η αρχή του τέλους της δικτατορίας.
Βγήκες απ' το Πολυτεχνείο, προχώρησες, βολεύτηκες, πρόκοψες, πλούτισες, άσκησες εξουσία... ξέχασες!
Και υποδουλώθηκες εν τέλει στην δικτατορία των ΜΜΕ, του τρόμου, του πλαστικού χρήματος, της αδιαφορίας και της ιλουστρασιόν ζωής σου.

Πόσα Πολυτεχνεία αγνόησες;

Και πόσα ακόμη...;

...για κάθε ενοχή που σκεπάστηκε
...για κάθε ιδέα που προδόθηκε
...για κάθε όνειρο που εξαπατήθηκε
...για κάθε αξία που εκμαυλίστηκε
...για κάθε ιδανικό που αποκαθηλώθηκε
...για κάθε ωραίο που βρομίστηκε
...για κάθε ανοησία που αναδείχτηκε
...για κάθε ασημαντότητα που αποθεώθηκε
...για κάθε αίμα αθώο που έτρεξε.

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, λησμόνησες εν τέλει τη χώρα μου...

Από το "Άξιον Εστί" του Οδ. Ελύτη

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει 

από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει

ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει

ποιό το "νυν" και ποιό το "αιέν" του κόσμου :

ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη

ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη

Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική

Αιέν αιέν ο λόγος και Τρόπις η αστρική

Νυν των λεπιδόπτερων το νέφος το κινούμενο

Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο

Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία

Αιέν η βρώση της Ψυχής και η Πεμπτουσία

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο

Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός

Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο Μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών

Νυν η σποδός του Ανθρώπου

Νυν Νυν το μηδέν

και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !