Δια+Κοπές...

Δεν ξέρω αν παρατήρησες ποτέ σου τον τρόπο που κατσουφιάζει το μουτράκι ενός τρίχρονου παιδιού όταν το απορρίπτουν. Σουφρώνει το μυτάκι έτοιμο να βάλει τα κλάματα και τα μάτια του στρογγυλεύουν και γυαλίζουν περισσότερο απ' το συνηθισμένο...

Μικρές θάλασσες, μικρές φουρτούνες θα μου πεις. Αλλά...

Τι 'ναι μεγάλο και τι μικρό; Τι χρίζεται απ' τα ανθρώπινα εξ' ορισμού σπουδαίο -αλήθεια(;)- που να φαντάζει σημαντικότερο από τον πόνο ενός παιδιού;

Μα θαρρώ παρανοήσαμε του κόσμου τα σπουδαία. Και κάπου εκεί, βαθειά φυλακισμένη στα τείχη της πιο οδυνηρής της παρανόησης, πολεμάει ν' απεγκλωβιστεί εκείνη η πεποίθηση που αναδυόταν απ' τις εφηβικές μας εκθέσεις: "Ζήσε την κάθε σου στιγμή ως να ήταν η τελευταία"...

Δια+Kοπές.
Θέλω διακοπές.
Από τα κακέκτυπα πλακάτ που διασκευάζουν κακότεχνα εύληπτα κλισέ.
Από τις ιλουστρασιόν σελίδες που αναπαράγουν κενούς ουσίας οδηγούς ζωής.
Aπό τις τρανταχτές φωνές σωτήρων και μεσσιανιστών που γυρεύουν χαοτικά την οδό της σωτηρίας.

Γιατί είναι αυτή η ίδια η ζωή σπουδαία στην απλότητά της και δεν χρειάζεται φανταχτερά προπλάσματα για να αναδειχτεί.

Ευτυχισμένος ο που αγνοεί την ιδρωμένη ραστώνη συνωστισμένων παραλιών για τη δροσιά μιας βουτιάς στο απέραντο γαλάζιο. Ο που κρατάει την ψυχή του ερμητικά κλειστή στις σειρήνες των βράχων.  

Δεν είναι τα διαμάντια -ήλιε μου- οι καλύτεροι φίλοι των κοριτσιών, αλλά το γέλιο σου. Δεν είναι τα μαργαριτάρια που κρύβουν τα στρείδια πολύτιμα, αλλά το δάκρυ σου. Δεν είναι χρυσός ο δρόμος που οδηγεί στον παράδεισο, αλλά ασημένιο μονοπάτι φεγγαρόφωτου στη ράχη της θάλασσας...

Kι ο ίδιος ο παράδεισος, ένα δαντελωτό ακρογιάλι που αγκαλιάζει την ακουαμαρίνα του ωκεανού.

Θέλω διακοπές σου λέω...
Απ' τη ζωή που στοιβάζεται σε οξύμωρα σχήματα τυλιγμένα με χαρτί πολυτελείας.