Στο βασίλειο της αστερόεσσας

Δε θα κοιμηθώ πάλι απόψε, θα κάτσω ν’ ακούω τα βουίσματα των εντόμων και ν’ αποχαιρετώ χαρούμενες στιγμές. Είναι όμορφα τη νύχτα να κάθομαι και να μετράω τ’ άστρα. Είμαι ένα κομμάτι απ’ το σύμπαν σήμερα. Κοιτάζω στον έναστρο ουρανό κομμάτια απ’ το παρελθόν ενός κόσμου που χαμογελά αινιγματικά περιδινούμενος αέναα πάνω σε αόρατες καμπυλοτροχιές. Το φως κάθε άστρου έχει ξεκινήσει εκατομμύρια χρόνια πριν, φτάνοντας ίσαμ’ εδώ κι αγγίζει το βυθό των ματιών μου ξεγελώντας τον. Πώς να είναι πραγματικά ο ουρανός τούτη την ώρα; 

 Όταν είναι ξαστεριά ένα θολό, μισοσβησμένο φως απλώνεται σε δυο μακριές λωρίδες πάνω απ’ τη γη σα φωτεινό, διάφανο πέπλο ή σα χυμένο γάλα. Είναι υπέροχο αυτό το φως των γαλαξιών. Σαν το μαγικό χαλί πάνω απ’ τη Βαγδάτη. Απόψε θα ‘ναι ξαστεριά. Πρέπει να είναι ξαστεριά. Απόψε δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Πρέπει να εξουσιάσω τον ουρανό. Ω, ας μπορούσα να εξουσιάσω τον ουρανό! Για μια στιγμή, για μια και μόνη στιγμούλα, ας μπορούσα να γίνω ο κυρίαρχος του παιγνιδιού. Μετά τίποτα πιθανόν δε θα έχει σημασία. Μετά όλα θα έχουν αλλάξει. Ίσως εκεί, στα σύνορα της ψυχής μου με το άπειρο, να ανακαλύψω τις απαντήσεις. Ναι, μετά τίποτα δε θα έχει σημασία πια. Τίποτα απολύτως. Η πλάση, απέραντη και μυστηριακή, ν’ απλώνεται τριγύρω μου, κι εγώ μικρή σα μια κουκίδα – ένας κόκκος άμμου στο βυθό της θάλασσας –, παντοδύναμος εξουσιαστής μολαταύτα, ένας αλαζόνας ηγεμόνας που τα όνειρά του ξεστρατίζουν λίγο μακρύτερα απ’ το σημείο που φτάνει η λογική. Λίγο;

Με μαγεύει τούτος ο κόσμος, όλος ο κόσμος κι ας μην τον ορίζω. Κι ας μην μπορώ να τον εξουσιάσω ούτε για μια στιγμή. Αυτή είναι η μαγεία του. Πόσο λάθος έκανα να νομίζω ότι ήταν σημαντικό να εξουσιάσω τον ουρανό! Αν μπορούσα να αλλάξω έστω και για λίγο τη ροή του χρόνου, τίποτα πια δε θα ήταν τόσο όμορφο, τίποτα δε θα άγγιζε πια τις αισθήσεις μου, γιατί τίποτα δε τα ‘ταν σπουδαιότερο από μένα.

Είμαι ένα κομμάτι απ’ τη γη σήμερα. Ένα πλάσμα από χώμα και νερό που λαχταράει τη λύτρωση. Σε κάθε κίνηση ποτίζω τους πόρους μου δροσιά. Στριφογυρίζω εδώ, κάτω απ’ το φως της λάμπας, μα έξω απ’ την πόρτα, μακριά απ’ το αντιφέγγισμα των ηλεκτρικών λαμπτήρων, διαχέεται ένα φως απατηλό, έξω απ’ τα γήινα, σαν ασημιά χρυσόσκονη που ανασηκώνει ο αέρας. Όπου κι αν πάω οι ασημένιες κορδέλες με κυνηγούν μα δεν μπορούν να με πιάσουν.

Σήμερα είμαι ο κλόουν των αστεριών. Ένας μικρός, μουσκεμένος παλιάτσος που αναθάρρεψε κάποια στιγμή και φαντάστηκε πως θα μπορούσε να διαφεντέψει την πλάση! Θα περάσει η ώρα και θα γίνω πάλι εκείνος ο μοναχικός ακροβάτης και θα βαδίζω ανυπόμονα πάνω στο τεντωμένο μου σχοινί κι αφού δε θα ‘χω τη δύναμη να κατέβω στο στέρεο έδαφος θα το παρακαλάω σιωπηλά να σπάσει. Αλλά δε θα σπάσει. Σε κάθε μου βήμα θα πάλλεται για να με φοβίσει, θα μου σημαδεύει τα πόδια, θα με πονάει. Αλλά δε θα σπάσει. Κι εγώ, τείνοντας τα χέρια δεξιά κι αριστερά, θα προσπαθώ να ισορροπήσω, κλείνοντας τα μάτια για να γλιτώσω τον ίλιγγο.

Δε θα κοιμηθώ μικρέ μου κλόουν. Όχι απόψε. Θα μείνω ξύπνια μήπως και καταφέρω να χορτάσω την έναστρη μαγεία. Να μη χάσω ούτε μια στιγμή. Σάμπως και να φοβάμαι λίγο το τέρας που παραμονεύει στις σκοτεινές γωνιές του δωματίου. Σάμπως και λιγάκι να παραφρόνησα, δε νομίζεις; Όχι μικρέ μου κλόουν, δεν παραφρόνησα. Την φοβάμαι όμως την ευτυχία. Τη φοβάμαι γιατί κάθε φορά στο κατόπι της σέρνει την καταστροφή.

Γι τούτο και δε θα κοιμηθώ. Θα μείνω ξαπλωμένη να χαϊδέψω με τη φαντασία το προφίλ του και να ξορκίσω έναν ανυπόστατο φόβο. Κι ύστερα θα αφήσω το αστρόφωτο να γλιστρήσει από το ανοιχτό παράθυρο, να φωτίσει το πρόσωπο και ν’ απαλύνει τις σκληρές γραμμές. Έτσι, λίγο ν’ αφεθώ στο βασίλειο της αστερόεσσας και να ξεχάσω για λίγο τη φωτεινή πραγματικότητα…