Περιμένοντας σήμερα στο γραφείο της ΩΡΛ έπεσε στα χέρια μου το παρακάτω λεύκωμα.
Παράξενο, θα σκεφτεί κάποιος που με ξέρει, αλλά δεν το είχα διαβάσει.
Μαγεύτηκα απ' την πρώτη σελίδα.
Κι αναγνώρισα σε πάμπολες φωτογραφίες ασπρόμαυρες, την Άνδρο που αγάπησα. Εκείνη που με κράτησε κοντά της. Με γνωστά πρόσωπα, τον Εμπειρίκο, τον Ελύτη, την Καραγάτση...
Αυτήν την Άνδρο θέλω. Αυτήν επιθυμώ. Αυτήν που είδαν τα μάτια του Ανδρέα Εμπειρίκου, που γνώρισαν μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι στην περίοδο της ακμής της.
Με πονάει η παρακμή που τώρα διανύει. Μα ελπίζω. Ελπίζω γιατί την αγαπώ. Και πάντα ελπίζω όταν αγαπώ...
Δε θα γράψω άλλα εγώ. Θα αφήσω τα μάτια και την πένα του μεγάλου ποιητή -που έχει φύγει πια- να περιγράψει αυτό που εγώ βλέπω.
«... Και ιδού που εκ της μνήμης του Έλληνος ποιητού ανεδύετο ως μία καλλίμαστος και σφριγηλή γυνή, η νήσος η γενέτειρα. Ω, πόσον ωραία ήτο η ΄Ανδρος. Ω, πόσον ήτο θαλερά και αυροφίλητος! Και ιδού που η νήσος επλησίαζε ολονέν, ωσάν να ήτο μία πλησίστιος μυθική φρεγάδα προωθουμένη από άνεμον ερωτικόν. Ήτο η νήσος των θαλασσίων θρύλων και των πλουσίων σερμαγιών, η νήσος όπου ανθεί η λεμονέα, το γιασεμί και η ροδιά, όπου οι κυπάρισσοι δεν στέκουν απλώς ως σιωπηλοί φρουροί, αλλά λογχίζουν τον ουρανόν με περιπάθειαν, με ηδυπάθειαν, ως ένθεοι νεάνιδες ή κορυφαίαι αμαζόνες. Ήτο η νήσος-γόησσα με τους χρυσούς αιγιαλούς εις το λεπτόν και σπυρωτόν ψιμύθιον των οποίων απλώνεται, ότε μεν η σιωπή τού εν πλήρει ημέρα μυστηρίου, ότε δε η ελαφρά ή και βαρεία βοή των πανηγύρεων, ή το λουλούδισμα των θερινών λουτρομανών, ή το αργόν και ενίοτε ξαφνικά γοργόν και επίμονον «στακάττο» βήμα των οδευόντων υπό καύσωνα ή υπό ραγδαίαν βροχήν σαγματοφόρων τετραπόδων, και όπου το κύμα επελαύνον ορμά, εναλλάξ, δία μίαν στιγμήν κοχλαστικά παφλάζον, και έπειτα πάλιν αποσύρεται, δια μίαν στιγμήν, ηδονικά ασπαίρον. Ήτο η νήσος-αγαλλίασις, η νήσος-ευφροσύνη, όπου ο ρεμβάζων εις την στροφήν ενός μονοπατιού, ή, ο απολαμβάνων επί μιας παραβολής μίαν λυρικήν αιθρίαν, δύναται συχνά να μαγευθή από εν πέταγμα αφνίδιον σμήνους πολλών περιστερών, εν δόξη και θριάμβω ιπταμένων ...»
(«Ο Μέγας Ανατολικός», Ανδρέας Εμπειρίκος, Κεφ. 77, Μέρος Τέταρτον, τ. Ζ΄)
0 σχόλια:
Post a Comment