Το Χρονικό του αντι-Χρόνου ή αλλιώς... η Πάτυ σε νέες περιπέτειες!!

Και τώρα θα μου πείς, τι είναι ο αντί-Χρονος! Λοιπόν, πρόκειται για το Υπερ-Φυσικό μέγεθος, που επιταχύνει το Χρόνο και κάνει τη ζωή ωραία!! Αλλιώς λέγεται Χαμόγελο. Οι περισσότεροι μάλλον έτσι το ξέρετε!  


Αφιερωμένο λοιπόν από καρδιάς ένα πελώριο χαμόγελο, για να χρωματιστεί λίγο η γκρίζα πραγματικότητα και να γίνει η ζωή λιγότερο βαρετή.

...Που λέτε εγώ ανήμερα της Ανάστασης βαριόμουν του θανατά. Του θανατά λέμε όμως. Ξυπνάω το πρωί, έτσι:

"Όταν ξυπνήσω το πρωί

τα βλέπω όλα μαύρα
θέλω μια κούπα με καφέ
και τέσσερα τσιγάρα!"

...που λέει και το άσμα του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου. 
Αλλά... τι λες ρε φίλε που θα με βάλεις κάτω!
Πρόσω ολοταχώς (νησιώτες είμαστε, μην ξεχνάμε και τη ναυτική ορολογία) προς παιδικό δωμάτιο. 
-Κορίτσια, ξυπνήσατε!
-Εμείς, πότε καλέ μαμά?
-Μόλις τώρα!
Ξυπνάνε τα δύστυχα παιδιά, στολίζονται, τρώνε, στρώνουν και τα κρεβάτια τους και μετά αρχίζουμε να βαριόμαστε ομού τη ζωή μας.
-Μαμά, θες να παίξουμε Πάτυ?
-Να παίξουμε, καμάρια μου, γιατί να μην παίξουμε!
Τι το θέλω και το ανοίγω το ρημάδι? Δεν το κλείνω καλύτερα? Καθότι Πάτυ μπορεί να μη παρακολουθούμε, αλλά φροντίζουν να μας ενημερώνουν οι φίλες μας για τα τεκταινόμενα στην απείρου ποιότητος σειρά, που τυγχάνει εξ Αργεντινής ορμώμενη. Βλέπουμε και σχετικές φωτό, μη χάσουμε, οπότε είναι σα να την παρακολουθούμε.
-Και ποια θα κάνει την Πάτυ, παιδιά? Ερωτώ η αφελής μητέρα.
-Εσύ μαμά!
-Μα εγώ δεν είμαι ξανθιά.
-Δεν πειράζει! Καλές είναι και οι μελαχρινές.
-Μα εγώ έχω κόψει ωφέλειες!
-Δεν πειράζει, θα τα πιάσουμε ψηλά με τσιμπιδάκια.
-Μα εγώ δε φοράω γυαλιά!
-Δεν πειράζει, θα βάλεις τον αστείο σκελετό που δεν έχει φακούς!
-Μα...
-Δεν έχει "μα", μαμά! Θα ντυθείς Πάτυ και τέλος!
Έχετε δει το μεσαίο μου όταν λέει "Δεν έχει "μα", μαμά?" 
Τουτέστιν, τι να κάνω, κάθομαι. Μου κάνουν τα απαραίτητα κοτσίδια, μου βάζουν και τα γυαλιά, μου πιάνουν τα μαλλιά με τσιμπιδάκια... όνειρο δηλαδή. 
-Ααααααααααααααα!!! Μαμά είσαι πολύ αστεία!!
-Σώπα! Πώς κι έτσι?
-Θα σου φέρουμε να φορέσεις και μια ζακέτα μεγάλη της γιαγιάς!
-Ούτε να το διανοηθείτε! Αρκετό εξευτελισμό έχω υποστεί!
Κι εκεί που οι διαξιφισμοί περί ζακέτας της γιαγιάς έχουν αγγίξει ένα πικ, χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας. Το μεγάλο μου τρέχει να ανοίξει κι εγώ τρέχω να κρυφτώ πίσω απ' το γραφείο μου. Φοράω και την φρεσκογαζωμένη μου κουρτίνα ως μαντήλα, μιας και η μπαλκονόπορτα είναι πίσω ακριβώς απ' την καρέκλα του γραφείου... μια χαρά!
Και, ω Θεέ τρισμέγιστε πλακατζή, ποιος είναι? Ο ξαδελφούλης μου ο μεγάλος!
-Πού είσαι ρε ξαδέλφη!! Φωνάζει περιχαρής μπαίνοντας στο σπίτι.
Τσιμουδιά εγώ.
-Πού πήγε η μάνα σας βρε παιδιά?
-Κρύφτηκε!
-Γιατί? Τόσο πολύ με φοβάται?
-Όχι, για να μην τη δεις.
-Γιατί τι έχει? Δεν πέτυχε το κούρεμα?
-Όχι πέτυχε... γι' αυτό δε θέλει να τη δεις!
Έρχεται λοιπόν ο κύριος, χαρωπός και περίεργος, να δει το αξιοθέατο. Και κατεβάζω την κουρτίνα και τον βλέπω να γουρλώνει τα μάτια και να διπλώνεται στη μέση απ' το γέλιο. 
-Μισό, μισό... Μαρίαααααααααααα (στην κοπελιά του), το κινητό μου!
-Τι να το κάνεις το κινητό σου, ρε πουλάκι μου? 166 δεν έχουμε στην Άνδρο!
-Να σε βγάλω φωτό, να την ανεβάσω στο facebook! Να δω μετά, με τι μούτρα θα μπεις σε τάξη να κάνεις φυσική! χα χα 
-Θες να με καταστρέψεις?
-Πώς το κατάλαβες? χα χα χα.
Για να μην τα πολυλογώ, παρά τις αγωνιώδεις μου προσπάθειες για το αντίθετο και με την βοήθεια των μικρών μου διαβολάκων, και φωτογραφίες με έβγαλε και πως θα τις ανεβάσει εξακολούθησε να με απειλεί... 
Κάποια στιγμή παίρνει το γνωστό, οικογενειακό μας, σαρδόνιο χαμόγελο και με κοιτάζει κάπως... παράξενα.
-Δε μου λες, τα νησιώτικα σ' αρέσουν?
-Δεν τρελαίνομαι κιόλας!
-Αλλά εμένα μ' αρέσουν.
-Περί ορέξεως...
-Αυτό ακριβώς. Σήμερα έχω όρεξη για νησιώτικα.
-Ωχ! Κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω...
-Οπότε, περιμένουμε να γίνει το κατσικάκι, τρώμε το μεσημέρι, πάμε βόλτα να δούμε τον... "πόλεμο" της δεύτερης Ανάστασης και το βραδάκι ντύνεστε, στολίζεστε και περνάω να σας πάρω!!
-Δεν πάμε καλύτερα σε κανένα μπαράκι...???
-Σε μπαράκια πάω και στην Αθήνα. Τώρα βέβαια, να μη σε πιέζω... αλλά λέω... ωραία βγήκες στις φωτογραφίες!
-Καλά, ρε αρχιεκβιαστή... θα έλθω, αλλά αν δεν περάσω καλά, το κρίμα στο λαιμό σου.
-Θα περάσεις καλά, ρε! Μαζί μου θα είσαι!
Τώρα, εδώ που τα λέμε, δίκιο είχε. Διότι εφόσον δεν περιδρομιάσαμε πολύ για να μας πιάσει η κοιλιά μας, εφόσον έλυσα τα κοτσιδάκια κι έφτιαξα το μαλλί ανθρώπινο, εφόσον έχει περάσει αρκετός χρόνος απ' την επέμβαση στα πόδια και μπορούσα να φορέσω τις ψηλοτάκουνες μπότες μου (φετίχ είναι αυτό, όχι αστεία), εφόσον επιβιώσαμε από τον "πόλεμο" των βεγγαλικών, περάσαμε τέλεια! Και τραγουδήσαμε και χορέψαμε και διασκεδάσαμε!!


Αλλά μία συμβουλή βρε παιδιά... έτσι, για να συγχωρεθούν τ' αποθαμένα μου...


Αν ποτέ βγείτε έξω κι αποφασίσετε να χορέψετε χασαποσέρβικο, μη βάλετε στοίχημα πως δε θα σταματήσετε αν δεν τελειώσει η μουσική!!
Έτσι την πάτησα εγώ. Και παρόλο που το κέρδισα το στοίχημα, το να κάνω 20 λεπτά σκληρό αερόμπικ με ψηλοτάκουνες μπότες... ε... ήταν κάπως extreme!!! χα χα

,



Το παρακάτω βιντεάκι δεν είναι διαφημιστικό της fast ferries αλλά των παιδιών που τραγουδάνε!!
Πατριωτάκια μου, βρε σεις!!
Άμα δεν υποστηρίξεις το σπίτι σου...