-Θα φύγεις τελικά... άκουσε τη βαθειά φωνή του.
-Ναι, θα φύγω. Δε γίνεται αλλιώς...
-Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Δεν καταλαβαίνω, τι σε έπιασε ξαφνικά;
-Πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου, την καριέρα μου. Σούφρωσε τη μύτη της θυμώνοντας κι η ίδια με το ψέμα που ξεστόμισε.
-Εδώ δε μπορείς; την αγριοκοίταξε προσπαθώντας να εξιχνιάσει το τρέμουλο της φωνής της. Την είχε δεδομένη τόσον καιρό. Δική του. Ήταν σίγουρος πως τίποτα δε θα έμπαινε ανάμεσά τους. Μήπως ήταν εκείνη ακριβώς η σιγουριά του που την είχε διώξει;
Η Elizabeth. H Liz του. Έμοιαζαν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Απ' την ίδια στόφα. Δυο χρόνια μαζί κι αισθανόταν όπως την πρώτη μέρα. Όλα πάνω της φωτιά, τα μάτια, το βλέμμα, ο τρόπος σκέψης, η φωνή, το κορμί της, το περπάτημά της, η καμπύλη του λαιμού, οι μάχες της στο κρεβάτι...
Και να που όλα ξαφνικά αναποδογύρισαν. Είχε βγάλει εισιτήριο για το ίδιο απόγευμα. Στις 7:00 μ.μ. πετούσε με την British Airways για το Heathrow του Λονδίνου. Οι βαλίτσες της, έτοιμες ήδη από την προηγούμενη μέρα, περίμεναν στο χολ. Κι εκείνη τον κοίταζε χαμογελώντας, μ' εκείνο το νωχελικό, απροσδιόριστο μειδίαμα, όπως κάθε φορά που κρατούσε πράγματα για τον εαυτό της. Έσφιγγε στο χέρι της ένα τσαλακωμένο ροζ χαρτί, τόσο δυνατά, που οι κλειδώσεις του χεριού της άσπριζαν.
-Τι κρατάς εκει;
-Ω, τίποτα. Κάτι δικό μου...
-Υπάρχει άλλος, έτσι δεν είναι;
-Ίσως... το τρέμουλο στη φωνή της έγινε εντονότερο.
Σηκώθηκε θυμωμένος και βγήκε στο μπαλκόνι. Ήταν πολύ αξιοπρεπής για να αρχίσει τις σκηνές ζηλοτυπίας. Αν δεν τον ήθελε ήταν ελεύθερη να φύγει. Άλλωστε, είχε παλέψει πολύ τις τελευταίες μέρες για να τη μεταπείσει. Μα πώς είχε πέσει τόσο έξω για εκείνην; Εκείνην που του είχε κάνει όρκους λατρείας, που έλεγε πως είχε απιθώσει την καρδιά της στα χέρια του. Πού είχε κάνει το λάθος;
H κίνηση στη λεωφόρο είχε πυκνώσει. Αν ήθελαν να προλάβουν το αεροπλάνο έπρεπε να φύγουν σε λίγο. Και τότε όλα θα τέλειωναν οριστικά.
Η Liz τον κοίταξε να πιάνει το κάγκελο του μπαλκονιού και να το σφίγγει με δύναμη. Τον πονούσε, το ήξερε, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Ο πατέρας της ήταν άρρωστος και μόνος στον κόσμο. Μπαινόβγαινε διαρκώς στα νοσοκομεία τον τελευταίο καιρό. Την χρειαζόταν, την είχε ανάγκη. Δεν της ζήτησε ποτέ να αφήσει την Ελλάδα και να γυρίσει πίσω στην Αγγλία, όμως εκείνη ένιωθε μέσα της το χρέος.
Είχε έρθει προσωρινά στην Αθήνα, ως εμπορική αντιπρόσωπος μιας μεγάλης εταιρίας. Γνώρισε το Γιώργο κι αποφάσισε να δέσει τη ζωή της μαζί του. Όμως η ίδια η ζωή είχε άλλη γνώμη.
Τώρα ένιωθε υποχρεωμένη να φύγει, όχι γιατί την ανάγκαζε κάποιος άλλος, αλλά γιατί η ίδια είχε θέσει περιορισμούς στον εαυτό της. Γιατί εκείνη ήθελε να είναι πιστή στις αξίες και τα πρέπει της.
Δεν του είπε την αλήθεια γιατί τον αγαπούσε περισσότερο απ' όσο άντεχε. Δεν ήθελε να τον αφήσει πίσω να ονειρεύεται κάτι που είχε αποφασίσει να τελειώσει. Τον άφησε να πιστεύει πως έφευγε για να φροντίσει την καριέρα της και ίσως και για κάποιον άλλον.
Γύρισε απότομα προς το μέρος της, κόβοντας τον ειρμό των σκέψεών της.
-Πάμε λοιπόν;
-Ναι, πάμε.
Φόρεσαν τα πανωφόρια τους, πήραν τις αποσκευές και βγήκαν. Πάνω στην ταραχή της, δεν ένιωσε το ροζ χαρτάκι να γλιστράει απ' τα χέρια της.
. . .
Λίγες ώρες αργότερα, ο Γιώργος επέστρεψε με βήμα αργό και δύσθυμο στο σπίτι, μη ξέροντας αν πρέπει να κλάψει ή να ουρλιάξει. Το αεροπλάνο της πετούσε προς Αγγλία. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε συνοφρυωμένος, βλαστημώντας ένα παπούτσι που βρέθηκε στο δρόμο του. Έσκυψε να το παραμερίσει και τότε το είδε. Ένα μικρό, τσαλακωμένο, ασήμαντο ροζ χαρτάκι, μπροστά στη βιβλιοθήκη.-Οι αποδείξεις της ενοχής της, σκέφτηκε και το έπιασε λαίμαργα, με τη λαχτάρα του ντετέκτιβ που ψάχνει αποδεικτικά στοιχεία.
Μια φράση μόνο είδε γραμμένη με τον γνώριμο, πλαγιαστό γραφικό της χαρακτήρα. Μία μόνο φράση κι όλα καθάρισαν. Μα ήταν τρελός; Πώς την είχε αφήσει να φύγει;
"I'm dying for you but never gonna let you know..."
Τ Ε Λ Ο Σ
0 σχόλια:
Post a Comment