Searching...
16 September 2010

Όταν μιλάει η ψυχή...


Ι. Νοοαστρική

Ακροβατούμε
νυχοπατώντας ρυθμικά
στης σιωπηλής μας νυχτωδίας
τη συρμάτινη οδύνη.
Στάζει το χάος του τ' απέραντο
το σύμπαν
στων μελανών οπών
την αδηφάγα παρισσία
και μεις περιχαράζουμε αβέβαια
τις καμπυλόγραμμες τροχιές
της αντιύλης
αναζητώντας τα κειμήλια
των πιο αδέσμευτων χαρών μας.
Εμείς
και νικητές
και τροπαιούχοι,
πολιορκούμενοι
και λεηλατημένοι
του μικροσύμπαντος
της όποιας προσδοκίας.



ΙΙ. Στον αετό της ερημιάς

Ασύλληπτο
το σθένος της φυλής μου
απρόσμενος
ο πόνος της φυγής
σαν τορνευτεί 
το βέλος της ερήμου
απρόσκλητε αετέ μου 
θα φανείς.

Αγιάτρευτο 
σαράκι σε μεστώνει
αλαργινό πουλί της μοναξιάς
μα όταν άσβηστη φωτιά 
θα σε κυκλώνει
τη συντροφιά μου,
αγέρα,
θα ζητάς.

Αγόρασά σου
χάλκινο λαγήνι
στο φως για να λουστείς
της αστραπής
τις νύχτες που προστάζει
η σελήνη
στης αντοχής μου τ' όριο
ν' ακροβατείς.



ΙΙΙ. φωτοδύνη

Φως μου διάφανο
αδιόρατο
νυχτερινών διαγγελμάτων 
ταχυδρόμε
διάγεις μου την ύπαρξη
σε ισχυρής
και ανεκπλήρωτης
επιθυμίας
την οδύνη.

Ερματισμένος ο αχός σου 
στου μυαλού 
το παραπέτασμα
καθώς πολλαπλασιάζεσαι
εκεί
σε μύριες αντανακλάσεις
ατελέσφορων ονείρων.

Και όταν 
ξάφνου αναλύεσαι
στα χρώματα της ίριδας
μένω δεμένη
παρανάλωμά σου να ζητώ
τρελών προσδοκιών
την πεμπτουσία.

Το έλεός σου δε ζητώ
μικρέ μου φτερωτέ
τοξότη
γιατί το εμπέδωσα καλά
το μάθημα που μου έδωσε
των μακρινών των δρόμων σου
η περιπλάνηση
πως είναι 
οι πιο ανελέητες 
και δυνατές
οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες...





Share This To :

0 σχόλια:

Post a Comment

 
Back to top!