Όταν μιλάει η ψυχή... (β)

Ι. Των ποταμών η πληρωμή...

Στις όχθες του Αμαζόνιου

ένα Κυριακάτικο πρωί

βγήκαν κουβάρια και συντρίμμια

οι ψυχές

των καταιγισμένων εραστών

της αποσύνθεσης.

Έπιανε -θαρρούσες-

μονομιάς η σκουριά

στους αρμούς

των κρυψίνοων κεφαλιών

και των σωμάτων

σα να 'χε καθυστέρηση

η πληρωμή της συμφοράς.

Στις όχθες του μαγεμένου

Γκουανταλκιβίρ

περισυλλέξαμε μ' αφηρημένη ελπίδα

του φεγγαριού τις αργυρόχροες

ριπές

μες τις αποκεφαλισμένες τις ψυχές

ιθαγενών αποκυημάτων

της σιωπής.

Σα να 'πεφτε -θαρρούσες-

μονοκόμματο σκοτάδι

στις λάγνες των ματιών

φαντασιώσεις.

Μα όχι...

δε σου τ΄ ορίζω τ' αλεξίμοιρο

της μακρινής φυγής

το μονοπάτι

παρά μονάχα στις απτές

τις λαβωμένες ιαχές

της μεταμέλειας.

ΙΙ. Κάλεσμα

Αν το αξίζεις

όπου σου τάζω

της νύχτας τη μεγαλοσύνη

τ' απέραντο του γήπαντος

τ' αχνάρι

έλα μαζί μου

ξωπίσω μου

στης σιδερένιας μου φραγής

τη λήθη

στων μυστικών μου των προσώπων

το κρυσφήγετο.

Έλα ν' αδράξεις

μιας ψυχοκάπηλης ζωής

το ροοστάτη.

Όπου σε συναντάω τις βραδιές

τις φεγγαρόλουστες

στις αφροδίσιες πτυχές των σεντονιών μου

να σαϊτεύεις τους φρουρούς

των αχαλίνωτων

καιρών.

Μα κι αν δεν το αξίζεις

όπου σ' ορίζω γητευτή

των σκορπισμένων αισθημάτων 

των στιγμών μου

ένα χρωστάω σου καλό.

Όπου μου εθρυμμάτισες 

της πορφυρής μου πανοπλίας

τη γαλήνη.