...σαν καλοκαίρι

Από παιδί αγαπούσα τη θάλασσα. Ήταν το μυστήριό της χαραγμένο βαθιά μέσα μου... αποτυπωμένο στις υφές των αντικατοπτρισμών της...

...στο κύμα που σκάει στην αμμουδιά σαν ταξίδι ατελέσφορο, που αναζητά έναν κάποιο προορισμό...

...στο άδολο παιχνίδι των παιδιών που ψάχνουν την άμμο για κοχύλια δίχως να υποψιάζονται την αλήθεια που αγκιστρώνεται στις μυτερές αιχμές των σπασμένων βότσαλων...

...στην σιωπηλή συνάντηση απατηλών ονείρων που υγραίνουν τα πέλματα ακυρώνοντας τον θορυβώδη ρεαλισμό ενήλικων στοχασμών... 

...στην κρυστάλινη διαφάνεια του καθάριου νερού που ακροβατεί στο σύνορο της στέρφας άμμου και του πυκνοκατοίκητου υδάτινου κόσμου...

Ακροβατώντας σιωπηλά κι εγώ

πάνω στο τεντωμένο σκοινί του κόσμου

ψάχνω

ολογυρίζω στα σύμπαντα

στις μαγικές αφές

στις άγουρες ανάσες των κυμάτων...

Πισωγυρίζω κοντανασαίνοντας

αναθυμώντας κάμπής σημεία

κι ακρότατα

σωμάτων περιγεγραμμένων

σε γκρίζο κύκλο.

Ανομολόγητα μικρή

σαν αδιάστατο σημείο

αναζητώ ακρότατα ασφαλή 

του ολοκληρώματος του εαυτού μου

όταν ο ήλιος χάνεται 

στη σχισμή του ορίζοντα.

Μα είναι αλήθεια πλέον

-τι κι αν το κρύβω επιμελώς-

πως η σκέψη απειρίζεται

όταν ο χρόνος τείνει στο μηδέν...