Ω, γλυκύ μου έαρ...

"Αλάτι ψιλό
πιπέρι χοντρό
έχασα τη μάνα μου 
και ψάχνω να τη βρω..."
Τι όμορφα που τραγουδάς βρε Παναγιώτη. Μα πόσο όμορφα!...
-Ποιος, ο Παναγιώτης; Α, ναι, όταν θέλει τραγουδάει όμορφα... 
Απλώνει το γαλάζιο του ουρανού, γίνεται πέπλο μαγικό και σκεπάζει τον κόσμο. Κατεβαίνει ένα αστέρι, στεφανώνει τα ξανθά σου μαλλιά... για λίγο, τόσο λίγο, όσο ν' ανθίσει ένα χαμόγελο, όσο να φτάσει μια σκιά χαράς να γλυκάνει το μουντό απόγευμα...

"Έλα εδώ γαμώ το κέρατό μου!..."
Χα χα χα! Θύμωσες Παναγιώτη; Αστείος είσαι ελόγου σου.
-Αστείος; Πού το βλέπεις το αστείο! Να βρίζει σα νταλικέρης ένα νιάνιαρο 3,5 χρόνων; ; Ρεζίλι με κάνει...
Σκούρυνε το γαλάζιο, έγινε μπλε βαθύ του ωκεανού. Έφυγε και το αστέρι... φωτοστέφανα τέλος, χρεοκόπησαν! Έρχεται σύννεφο βαρύ, μολυβένιο. Αγκομαχάει στο διάβα του, ρίχνει αστραπόβροντα στο πέλαγος...

"Την Παναγία σου! Το Χριστό σου!"
Αχ, βρε Παναγιώτη... Γιατί τόσος θυμός; Κλωτσάς με το μικρό πόδι τα χαλίκια, χτυπάς το σίδερο της τσουλήθρας... Ποιος σε πείραξε, γιατί σκοτεινό είναι το μουτράκι;
-Έλα ντε, ποιος τον πείραξε; Ληστής, μια ζωή τα ίδια κάνει! Θα σε κλείσω βρε στην αποθήκη μαζί με τα ποντίκια αν ξαναβρίσεις! Άκουσες; Θα σε κλείσω εκεί μέσα και δε θα βγεις ποτέ! 
Την ακούς την τρικυμία που πλησιάζει πιτσιρίκο καπετάνιε, βαριά και δύσθυμη, θεριό να καταπιεί τον κόσμο; Είναι μικρή μωρέ η βαρκούλα σου, καρυδότσουφλο σκέτο, πώς θα αντέξει σε τέτοια αντάρα; Έλα, κρέμασε ένα χαμόγελο στο στόμα το τριανταφυλλί, μήπως και βγει το αστέρι να κάτσει πάλι στα μαλλιά. Μήπως και σκιάξει εκείνη η σκιά τα αστραπόβροντα...

"Μαμάααααααααα! Γιαγιώτης με τύπησε!"
Τι σου συμβαίνει μικρέ μου Παναγιώτη; Κλαίει το μωρό, ακούς; Κλαίει... Δείξε μου το χεράκι, να αυτό που χτύπησε. Εκείνο εκεί, το μικρό, το ζυμαρένιο, με τα κοντοκομμένα νυχάκια. Εκείνο με τα μικρά λακκάκια. Μην το κρύβεις, το ξέρω πως τρέμει, πως φοβάται, μην το κρύβεις...
-Πέρασε εδώ βρομόπαιδο! Τώρα αμέσως! Τι του έκανες του παιδιού, ε; Τι του έκανες και κλαίει; Δε σου έχω πει να μη χτυπάς, ε; Τι του έκανες του παιδιού βρε! Πες μου τώρα αλλιώς θα σε λιώσω!
Έφτασε η τρικυμία, σίφουνας σωστός, χτυπάει τη βαρκούλα όπου μπορεί, στα πλευρά, στα πόδια, στο κεφάλι, στα χεράκια τα αμαρτωλά. Σηκώνονται τα χεράκια, μπαίνουν ασπίδα στο πρόσωπο, φεγγαράκι μικρό, ανοίγει τρομαγμένο διάπλατα ματάκια και στέλνει ασήμια και χρυσάφια ολόγυρα.

"Αχ!..."
Πονάς Παναγιώτη μου; Κλαις εσύ τώρα. Έρχομαι, μη φοβάσαι...
-Θα σε τσακίσω, βρε! Θα σε σκοτώσω! Ρεζίλι μ' έκανες πάλι! Μια ζωή τα ίδια! Να, βρομόπαιδο!
Κλυδωνίζεται η βαρκούλα στο μπουρίνι. Βουνό τα κύματα να την κατασπαράξουν. Ψάχνει να βρει απάγκιο, να μη χαθεί. Να, ρίχνω ένα σωσίβιο... πιάσε το! Έλα, μπορείς... μπορείς! Τη διώχνουμε την καταιγίδα, κοίτα!

"Μα γιατί, γιατί; Τι μ' έπιασε πάλι; Είμαι κακός, πολύ κακός! Ό,τι κάνω είναι κακό, πολύ κακό. Χτύπησα το παιδάκι γιατί είμαι κακιασμένος και νευριάζω. Γιατί θυμώνω χωρίς λόγο. Είμαι βρομόπαιδο, ληστής... έχει δίκιο η μαμά μου!... Αχ, μην τη μαλώνετε τη μαμά μου, είναι καλή, μ' αγαπάει! Θέλει το καλό μου. Η μαμά μου είναι το στήριγμά μου, δε μπορώ χωρίς αυτή. Δε θέλω να τη στεναχωρώ αλλά δεν ξέρω τι με πιάνει και γίνομαι τόσο κακό παιδί... δεν ξέρω! Ένα διαβολάκι μπαίνει στο μυαλό μου και το ξεσηκώνει. Αυτό με βάζει να κάνω σκανταλιές! Αυτό φταίει που θυμώνει η μαμά μου... αυτό κι εγώ που το αφήνω! Η μαμά μου είναι καλή σας λέω, είναι η άγια μου εικόνα, αυτή που μου έδωσε ζωή. Η μαμά μου κάνει τόσα για μένα, με μεγαλώνει, με ταΐζει, με καθαρίζει, με ντύνει... κι εγώ; Τι κάνω εγώ; Εγώ είμαι ένα αχάριστο, βρομιάρικο παιδί που τα ξεχνάει όλα μονομιάς. Είμαι ένας εγωιστής. Ένας πεισματάρης! Αυτό είμαι!"


Ω, γλυκύ μου έαρ...
Δε φταις εσύ. Όχι, όχι εσύ. Πώς να σου το δώσω να το καταλάβεις; Πώς να σε βοηθήσω που όλοι γύρω σου κωφεύουν και σιωπούν;
Δε φταις που η μάνα σου δεν ξέρει να διαχειριστεί το θυμό της. Δεν είσαι κακός ούτε βρομόπαιδο ούτε αχάριστος ούτε εγωιστής ούτε πεισματάρης. Κι αν κάποιος κλέβει κάτι από κάποιον, αυτός είναι η μάνα σου. Ναι, Παναγιώτη, εκείνη σου κλέβει τη χαρά της ζωής, την αγάπη για τον εαυτό σου, το θάρρος της εξερεύνησης, την ευτυχία της ανακάλυψης. Δεν είναι εκείνη η άγια σου εικόνα αγόρι μου. Βγάλε το αυτό απ' το μυαλό σου. Αλλιώς θα μεγαλώσεις γεμάτος ενοχές και θα χρεώνεις στον εαυτό σου πράγματα για τα οποία δεν είσαι εσύ υπεύθυνος.
Δε φταις εσύ μικρούλη που δεν μπορείς να ανταποκριθείς στις προσδοκίες της.
Δε φταις εσύ που δεν καταλαβαίνει τον αγώνα σου να κερδίσεις την αγάπη της.
Δε φταις εσύ που σου στερεί αυτή την αγάπη.
Δε φταις εσύ που αγωνίζεται τόσο πολύ να συρρικνώσει το ΕΓΩ σου.
Δε φταις εσύ που το δικό της ΕΓΩ είναι τόσο τεράστιο που σε κρύβει.
Δε φταις εσύ που ο θυμός της ξεσπάει βίαια στο μικρό σου κορμάκι.
Δε φταις που η αθώα σου παιδικότητα μια φυλακή έγινε για να κλείσει την ψυχή σου.
Για τίποτα δε φταις μικρέ μου Παναγιώτη. 
Για τίποτα...
Εξάλλου είσαι μόλις τρεισήμισι χρόνων...
γλυκύ μου έαρ...