Μαχαιριά!

΄


Θα μου πεις τι σχέση έχει το τραγούδι με τα γεγονότα; Ε, όχι, ρε φίλε, καμία σχέση δεν έχει! Γιατί δηλαδή θα πρέπει να έχουν όλα σχέση με όλους; Εγώ παραδείγματος χάριν, αγόρασα ψες έναν ντορβά με θάλασσες, αμμουδιές, ήλιους κι αντηλιακό carotten και μου το ονομάσανε διακοπές κι είπα η αφελής ευχαριστώ... Άσχετο και το ευχαριστώ, κεκτημένο δικαίωμα(;) σου λέει ο άλλος. Έτσι νόμιζα κι εγώ αλλά το "ευχαριστώ" το ξαμόλησα, έτσι, να διαχέεται στον αέρα, να αλαφραίνει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αμφιβολίας.
Εν πάσει περιπτώσει, αφού επιμένεις, τι να κάνω, πάρε να 'χεις...



Άλλαξε το "δροσιά να μπει του Μάη" με "λαύρα να μπει του Ιούλη" και είσαι μέσα... Εμείς γι' αλλού κινήσαμε για αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει...
Εξήγηση θες πάλι; Να στη δώσω, στη χρωστάω  έτσι κι αλλιώς...
Άλλη ανάρτηση ξεκίνησα να γράφω από θυμό και θλίψη κι άλλη μου βγήκε. Πες μου εσύ, τι έχει προτεραιότητα, ένα παιδί τρεισήμισι  χρόνων που κακοποιείται απ' τη μάνα του δημοσίως ή ένας πατέρας 58 χρόνων που τον πετάνε στο δρόμο και ψάχνει να βρει ψωμί να ζήσει τα τέσσερα παιδιά του; Πες μου, και θα βάλω τις αναρτήσεις μου σε σωστή σειρά...
 Ίδια τα κίνητρα άλλη η αφορμή. Μασκαράτα η ζωή, τι περιμένεις; Ακόμη δεν το κατάλαβες; Μαριονέτες είμαστε.Όλοι μας, στις πορείες του κέντρου και στις καφετέριες της πλατείας, στις παραλίες και στα βουνά, στα γραφεία και στα φτυάρια, διακοπεύοντας ή εργαζόμενοι πυρετωδώς να σκεπάσουμε τις μέρες μας με επίπλαστες ελπίδες.
Τώρα που κοιτάω αυτό το "διακοπεύοντας" μου 'ρχεται επιφοίτηση. Ένα γράμμα αλλάζεις και βγαίνει "διακορεύοντας". Κι από παραθεριστής εις τας εξοχάς  γίνεσαι πάραυτα διακορευτής αθώων υπάρξεων. Γιατί αθώων, ρε φίλε, μόνο; Σάμπως δεν τη θέλουνε μερικοί τη διακόρευσή τους; Για σκέψου... Αφήνεις την ξάπλα στη σαιζ λονγκ, παρατάς τα παγάκια να λιώσουνε στη φραπεδιά, γράφεις ένα σύνθημα στο μέτωπο και παίρνεις τους δρόμους... Τι πάει να πει τι το θέλεις το σύνθημα; Ξεβράκωτος θα βγεις στους δρόμους ρε Καραμήτρο; Εσένα θα διακορεύσουνε ωρέ, ακόμη δεν το πήρες χαμπάρι;
Όχι, δεν τελώ υπό την επήρεια ναρκωτικών, αλκοόλ και λοιπών συναφών σκευασμάτων, δεν έχω κατάθλιψη και δεν έχω πιει παραισθησιογόνα. Η πραγματικότητα πλέον έχει υπερκαλύψει την όποια παραίσθηση.
Αντιστέκομαι στις σφιγγοηχούσες βουβουζέλες και στις ροκ εν ρολ επενδύσεις αστείων στιγμιότυπων άρτου και θεαμάτων... Θεάματα έχουμε μπόλικα, ο άρτος λείπει...
Ο άρτος άρχισε να λείπει!
Δώστε στο λαό παντεσπάνι!
Αχ, τι καλά, θα γλυκαθούμε πάλι! Φωνάξτε δόξα τω Θεώ ΔυΝαΤα! Να το ακούσει! Υψώστε τις βουβουζέλες σας ως νέες ρομφαίες και υμνείστε! Όχι τον γνωστό, καλέ, ου της βασιλείας ουκ έστι τέλος, παντοδύναμος είναι Εκείνος, την ανάγκη σου έχει θαρρείς; Τον άλλον λέω, που είναι πανταχού παρών και τα πάντα ανα-πληρών! Αυτόν που έχει ανάγκη τους πιστούς να τον προσκυνούν και να του προσφέρουν θυσίες! Τι ποιος είναι αυτός; Σκέψου λίγο, με τι ανταλλάξαμε τα όνειρά μας;...
Αναρχόγατε, sorry εκ των προτέρων για την κλοπή...
Θάψτε βαθιά μέσα σας τον τζίτζικα, υμνείστε τον μέρμηγκα! Τόσα χρόνια πλύση εγκεφάλου μην πάει χαμένη! Απεταξάτω τον τζίτζικα; Απεταξάμην.... 
Επτωχεύσαμεν φίλε μου. Τι κι αν μαζεύαμε με τάξη τα αρτοψυχουλάκια μας και τα στοιβάζαμε στις δαιδαλώδεις μας στοές. Ανατάραξε ο Εγκέλαδος τα θεμέλια της γης, γκρεμίσαν οι στοές, πάνε οι προμήθειες. Στέκουνε τώρα οι τζίτζικες στην κορυφή του κόσμου άδοντας και μας περιγελάνε. 
Δικαίως, φίλε μου... δικαίως! 
Γιατί εκούσια επενδύσαμε σε λάθος παρεμβάσεις!