Μονόλογος

Νύχτωσε πάλι απόψε. Ένα σκούρο πέπλο κεντημένο μ' ασημοκλωστή σκέπασε το νησί κι εγώ χαμογελώ στην αστερόεσσα. Δυο σπιθαμές πέρα απ’ την εξώπορτα αρχίζει το σύμπαν μα εδώ, κάτω από τούτο το φως που αμολιέται χλωμό, ξαποσταίνει ο δικός μου κόσμος μέσα σε μια αχαλίνωτη λαχτάρα φυγής. Είπα να σου μιλήσω μα δεν ήξερα τι να σου πω... δεν έβρισκα λέξεις. Τα χάνω ολωσδιόλου όταν σου μιλάω δυνατά, έτσι που στέκεις βουβή κι αμίλητη μέσα μου. Θα ‘ταν όμορφο να μπορώ να μιλώ μαζί σου, να ‘ρχομαι κοντά σου και να σ’ αγγίζω, ν’ αλαφρώνω απ’ ό,τι με βαραίνει κι ύστερα ν’ αφήνομαι στη δική σου εξομολόγηση. Θα ‘χαμε τόσα πολλά να πούμε! Μα συ επιμένεις να μου υπαγορεύεις βουβά. Θαρρώ πως γι’ αυτό γίνανε οι γραφές, για να γράφουν οι άνθρωποι ό,τι δεν μπορούν να κουβεντιάσουν με τον εαυτό τους. Ε; Τι λες λοιπόν;

Άναψα τη μεγάλη λάμπα κι ένα φως εκτυφλωτικά άσπρο ξεχύθηκε προς τα μάτια μου και τα θόλωσε. Το είχα ανάγκη αυτό το φως για να μη φοβάμαι στο σκοτάδι. Όπως παιδί, που περπατούσα σ’ ένα σκοτεινό δρόμο και φανταζόμουν ό,τι με τρόμαζε περισσότερο – δράκους, γίγαντες, μάγισσες… κι ύστερα ξεχνιόμουν κι άρχιζα να ζωγραφίζω με κάτι ακαθόριστες φωτεινές κηλίδες, πλάι στ' αστέρια. Ζωγράφιζα εσένα, μ' εκείνο το μειδίαμα της ασαφούς επίγνωσης,  ν' αναμετράς γουλιές ζωής. Να, έτσι μ' αρέσεις! Όχι φοβισμένη, ποτέ φοβισμένη! Σιχαίνομαι το φόβο... είναι υποταγή και δε μ’ αρέσει να υποτάσσεσαι. Κι ας μου λες πως ο φόβος σου σημαδεύει ασφαλώς το ταξίδι μας... μα σκέψου... πόσο βαθιά υποσκάπτει τις πιο πλέριες στιγμές σου...  Όχι, όχι! Μη θυμώνεις... το ξέρεις -πάντα το 'ξερες- πως μεταξύ μας δε μπορεί να υπάρχει δημοκρατία, δεν είναι έτσι; Πάντα θα σε τραβάω κατά κει που μου κάνει κέφι!

Κρύφτηκες πίσω απ’ το τζάμι ενός τρένου. Το ‘χεις θολώσει με την ανάσα σου και δεν μπορώ να σε δω καθαρά. Βλέπω το δείκτη του χεριού σου μόνο που ζωγραφίζει ομόκεντρους κύκλους πάνω στο θολό τζάμι. Ταξιδεύεις στο άγνωστο, ταξιδεύουμε μαζί πάνω απ' την αψιδωτή γέφυρα του ποταμού Κβάι... Πως είναι το ταξίδι ο προορισμός λέγαμε πάντα. Κι αν πήραμε το δρόμο λάθος δε θα βρεθεί κανείς να μας το βεβαιώσει. Ποιος να καθορίσει τα όρια του λάθους για μας;
Ανασηκώνεις τους ώμους κάπως αδιάφορα πίσω απ’ το τζάμι. Τα μάτια και το στόμα σου δε φαίνονται καλά, ξεχωρίζει μόνο μια μύτη. Αν ήταν μεγάλη θα ήσουν μάλλον γελοία... σκέψου έναν άνθρωπο συρρικνωμένο σε μια μεγάλη μύτη! Το τρένο ξεκίνησε. Εσύ είσαι μέσα κι εγώ τρέχω απ’ έξω προσπαθώντας να σε φτάσω. Μπορεί να γίνεται και τ’ αντίθετο. Ίσως εγώ να ‘μαι που φεύγω τρέχοντας κι εσύ να προσπαθείς να με φτάσεις. Όλα είναι σχετικά έτσι κι αλλιώς! Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι ποιος χάραξε το δρόμο που ακολουθούμε… Mα έλα λοιπόν, φτάνουμε στο Broadway!

Μοιάζει ο κόσμος μ’ ένα σενάριο που ‘χει παιχτεί εκατομμύρια φορές. Μια "Ποντικοπαγίδα" κι αλλάζουν μόνο οι ηθοποιοί... και το σκηνικό ενίοτε. Η ίδια τραγωδία στο ίδιο θέατρο. Ή μήπως η ίδια κωμωδία; Ποιανού το έργο παίζουμε τελικά, φίλε μου, της Αγκάθα, του Ευριπίδη ή του Αριστοφάνη; Και τι είμαστε εμείς, επιβάτες, θεατές ή ηθοποιοί; Χάνεται σε αβέβαιες οπτασίες ο σκηνοθέτης, ο ιθύνων νους... και ψάχνουμε αποχρώσες ενδείξεις για να γλιτώσουμε απ' την απροσδιοριστία της ορμής μας! Τουλάχιστον ας μην υποψιαστώ πως είμαστε μαριονέτες ξύλινες και μας  τραβάνε εδώ κι εκεί αόρατες κλωστές... Ή πως η παράστασή μας εξέπεσε σε μια φτηνή μασκαράτα!
Ω, κοίτα πού φτάσαμε! Το τρένο μας έγινε θέατρο. Ένα θέατρο χωρίς ταμπέλα, χωρίς αυλαία, χωρίς καθίσματα που έχει μόνο σκηνή και παρασκήνια, το θέατρο του παραλόγου. Αυτή είναι η ζωή μας λοιπόν, μια ατέλειωτη παρασκηνιακή κωμωδία;  Ζητάς να καταλάβεις τον κόσμο και τη ζωή (;!), τι αποκοτιά! Λοξοδρομείς πολύ επικίνδυνα μερικές φορές κι αυτό είναι ασύμφορο. Κι έπειτα; Ποιος το καθορίζει το συμφέρον επιτέλους; Ποιος είναι ο χορηγός σου, μάτια μου, και με όρια σε περιχαρακώνει;

Καμιά φορά, λες, δε σε συμφέρει να σκέφτεσαι γιατί τότε ή πικραίνεσαι και σταματάς ή καταλήγεις σ’ αδιέξοδο. Αν όμως σταματήσεις να σκέφτεσαι θα πάψεις να ζητάς διεξόδους και τότε είσαι χαμένη. Το μόνο που θα σου απομείνει πια θα είναι μια απελπισμένη κραυγή. Αλλά δε θα το επιτρέψω ποτέ αυτό, άκουσες;
Αμέτρητες οι φορές που ζήτησα των αιτίων τις αντανακλάσεις και άλλες τόσες οι φορές που τις είδα να διαχέονται ασυνάρτητα πίσω απ' την κοίλη επιφάνεια της κρυστάλλινης σφαίρας σου.  Ίσως μαζί αν ξεκινούσαμε την εξερεύνηση να ρίχναμε το βέλος σε έναν κάποιο στόχο. Ίσως πάλι όχι, αλλά εν τέλει τι σημασία έχει; Στο κάτω - κάτω δεν είναι το τέρμα που μετράει αλλά η διαδρομή. Ο αέρας που σκίζει το βέλος μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Μια προσωπική, ατέρμονη αναζήτηση της αλήθειας, της δικής μας αλήθειας... που ίσως και να 'ναι μια ψευδαίσθηση, μια ονειρική της αστερόεσσας οφθαλμαπάτη. Νύχτωσε πάλι απόψε. Πάνω στο γραφείο κείτεται ένας σωρός σκόρπιες σκέψεις, εισιτήρια για ένα ταξίδι που προσμένει αφετηρία…



Πίνακες ανάρτησης
1. Vincent van Gogh - Night over the Rhone
2. Leonardo da Vinci - Female head
3. Harold Brett - The Broad Way of commerce
4. Honore Daumier - At the Theater
5. Edvard Munch - H κραυγή