Ενδοσκόπηση

Σουσάμι άνοιξε

Να βγω

Να προσπεράσω τους ρυθμούς της απουσίας

Να χαθώ σε μιας παραίσθησης την κόψη... 

Μα ίσως έχω ήδη φύγει...

Πηγαίνω κι έρχομαι

νυχοπατώντας σε σύννεφα μαβιά

και σε ροδόχροες υπεραξίες

να μην διαλύσω την πάχνη

να μην τρομάξω τ' αστέρια

να μην χωθώ στις ρωγμές του χρόνου 

που χάνεται...

Θέλω ν' απλώσω τα φτερά του δειλινού

για να καλύψω τις γραμμές της ασυνέχειας

να εξαφανιστώ στου χωρόχρονου

τις μύριες διαστάσεις

να βυθιστώ σε φρέαρ απειρόβαθο

δίχως πιθανότητα διαφυγής...

Κι όταν χαθώ

ψάξε να με βρεις

στον ξεμακραίνοντα απόηχο

μιας οπτασίας.

Θα περιπλανιέμαι εκεί

ποθώντας αθεράπευτα

να γίνω ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Ο διαβατάρης

στο μονοπάτι

της δικής μου ζωής.

Όταν χαθώ

μη με ζητήσεις

στο εγγύς.

Θα έχω γίνει σύννεφο 

στον ουρανό σου

σαν τη σκιά από την πίκρα

μιας ατελέσφορης συγγνώμης.

Πώς να συμπέσουν οι ενοράσεις μας

που γίναμε ακόλουθοι 

τόσο ανόμοιων κοσμοειδώλων;

Πώς να ζητήσω από σένα να μ' ακολουθήσεις

που είναι αυτός ο τρόπος  ο πιο ασφαλής

να σε γκρεμίσω απ' το θρόνο

της απόλυτης εικόνας σου;

Κι αν έγινα ο αλαζόνας εραστής

των στιγμών μου

ποιος θα μου ρίξει τ' άδικο

που πόνεσα τόσο πολύ

αναζητώντας 

την οδό της σωτηρίας;

Κι αν είμαι ο εγωιστής προστάτης 

των παιδικών μου παρορμήσεων

ατέρμονος ταξιδευτής της ερημιάς

ποιος θα μου ρίξει τ' άδικο

που τριγυρίζω

ακροβάτης της ζωής;

Κι αν είμαι ο κατάπτυστος

ο αρνητής της επιβίωσης

ποιος θα μου τη χρεώσει

την ανίατη

την παρατεταμένη μου εφηβεία;

Πριν να νυχτώσει

έδεσα με κορδέλες την αυγή

και την αμόλησα ολοπόρφυρη

να διακαίει τα βουνά

μεσ' από τη διάφανη, υγρή

σχισμή του ορίζοντα

που ευθυγραμμίζει 

απροσδόκητα επιμελώς το άπειρο.

Αν υπάρχει άπειρο

και αν δεν είναι

η μέγιστη παράφραση

της ελπίδας...

Πίνακας ανάρτησης:  Boris Borisov - House of the Rising Sun