Searching...
05 June 2010

ένα απόγευμα γεμάτο βροχή

     Μ' αρέσει η βροχή. Εκείνη που πέφτει μανιασμένα πάνω στις στέγες των σπιτιών και πλαταγίζει στις πλάκες των πεζοδρομίων. Εκείνη που δρασκελίζει βιαστικά τον ουρανό και χυμάει με ορμή στα τζάμια των παραθύρων. Και τα ξαφνικά μ' αρέσουν, που έρχονται απ' το πουθενά κι αγκιστρώνονται στο κάπου, παίζοντας με τους δείκτες που μετρούν τα δευτερόλεπτα, αυτά ακριβώς που ακυρώνουν την προσμονή και βαθαίνουν τ' αυλάκια στα μάγουλα. Πώς να μη μ' αρέσουν, το λοιπόν, οι ξαφνικές βροχές, εκείνες που στο μέσο του καλοκαιριού ακολουθούν την απρόσμενη αντάρα και ξορκίζουν τις νεράιδες με τα στάχυα στο κεφάλι... Κι αυτή η ανεπαίσθητη μελαγχολία που αναταράζει το ρεύμα του αέρα που τρυπώνει απ' τα παράθυρα...

     Πάνω στο πεζούλι ένα πλαστικό κουτί. Κοντόγεμο με μούρα βουτηγμένα σε νερό. Πέφτουν υγρές λόχμες πάνω του, αναταράζουν την επιφάνεια κι ύστερα σκάνε και πιτσιλάνε τριγύρω. Αλήτισσα βροχή, περαστική, σαν τις αγάπες του καλοκαιριού, τι περιμένεις...

     Ανέβηκαν χτες στις μουριές του δρόμου τα κορίτσια. Δεν κατάφερναν να φτάσουν ως πάνω και πήραν μια παλιά, αλουμινένια σκάλα. Μάζεψαν μιαν αγκαλιά άσπρους, μαλακούς καρπούς, άγουροι οι πιο πολλοί, πρασίνιζαν ακόμη στην κορυφή. Στράβωσαν τα μούτρα όταν τους δοκίμασαν.

     -Μα δεν έχουν γλύκα ετούτοι... ξινούτσικοι σα να ΄ναι!

     -Να τους αφήσουμε έξω, να γίνουν. Έτσι κάνει κι η μαμά!

     -Ναι έτσι κάνει!

     -Αλλά έχει σκόνη έξω!

     -Και μύγες!

     -Θα λερωθούν τα μούρα και δε θα μπορούμε να τα φάμε!

     -Να τα βάλουμε στο νερό!

     -Στο νερό;

     -Ναι, δε θα κολλήσει πάνω τους σκόνη!

     -Και δε θα κάτσουν μύγες!

     -Κι όταν γίνουν δε θα χρειαστούν άλλο πλύσιμο!

     -Ναι, θα είναι καθαρά!

     Κι αυτή η τετράγωνη λογική τους μ' αρέσει, η αλφαδιασμένη. Που δεν έχει στρογγυλάδες. Ανεπιτήδευτη σκέψη, σαφής, ένα κι ένα κάνουν δύο, ούτε πολυπαραγοντικές συναρτήσεις ούτε τίποτα. Απλή μέθοδος των τριών, όταν μ' αρέσουν τα μούρα ανεβαίνω στη μουριά, όταν μ' αρέσουν τα μούσμουλα πού ανεβαίνω;

     Γι' αυτό μπορούν και χαίρονται με πράγματα μικρά. Ένα κουβαδάκι γεμάτο άμμο στην παραλία, μια πεταλίδα κολλημένη στα βράχια, μια μαργαρίτα στην άκρη του δρόμου, μια πεταλούδα που αλαφροπετάει στον αέρα.

     Γι' αυτό και γιατί δε δώσανε ακόμη αντιπαροχή τα όνειρά τους για 50 τετραγωνικά ρετιρέ με θέα στον ακάλυπτο.

     Σταμάτησε η βροχή. Απότομα, σαν επιθυμία παιδική που χόρτασε. Αλλά τα σύννεφα μείναν εκεί ψηλά, θολά και ακαθόριστα, σκέψεις ενήλικες, οράματα που ξεπετάχτηκαν από φτασμένο νου.

     Από απλά πράγματα υφαίνεται η ευτυχία αλλά χαμένοι είμαστε στο λαβύρινθο, πού να τα δούμε...
Share This To :

0 σχόλια:

Post a Comment

 
Back to top!