Στον καιρό της Αναγέννησης

Μες το δωμάτιο

κοιτάζαμε τ' απομεινάρια

μιας χέρσας γης

που αργοστρεφόταν γύρω απ' τον άξονα

των χαμένων καιρών.

Ψάχναμε ύστερα

βουλιαγμένοι

στις χαραμάδες της νιότης μας

ορίζοντες

που ταξιδεύουν

δίχως αφετηρία

και προορισμό

πάνω στον ειρμό

των κουρσεμένων μας οπτασιών

και της καινούριας μας ελπίδας

ξαναγεννημένης

στα ερείπια ενσυνείδητων στιγμών.

Έτσι το θέλαμε

κι έτσι ήταν.

Η πραγματικότητα φυγή του ονείρου...

Μες το δωμάτιο

-σκότεινο κατ' αρχήν-

όταν πρωτάστραψε το φως

απλώθηκαν

πάλλευκα τα φτερά μας

στο αναζητώ της δύναμης

και της φυγής

προς μακρινό και άγνωστο

πλανήτη.

Ομίχλη σκέπασε

το άστρο του βορρά

και παίζει τώρα στα τυφλά

με τα κρυμμένα

των μαχών μας τρόπαια.

Φουρτούνιασαν οι ουρανοί

μα το ζητώ

το μάτωμα μίας ζωής

γεμάτης τρικυμίες...