Searching...
10 June 2010

Παλαιστινιακό ζήτημα: Λίγο παραπέρα απ' το Ισραήλ

Είναι ταπεινή μου γνώμη ότι οι αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής ουδέποτε συνέδραμαν τον αγώνα των Παλαιστινίων. Εκείνο που τους έκανε να εναντιώνονται στο Ισραήλ ήταν η εξουδετέρωση της επεκτατικής πολιτικής που αυτό προέβαλε.
Οι πρόσφυγες Παλαιστίνιοι που είχαν καταφύγει στο Λίβανο δεν ήταν παρά ένα ακόμη πρόβλημα για την ηγεσία του. Απόδειξη οι σφαγές στη Σάμπρα-Σατίλα και στο Τελ-Ελ-Ζατάαρ, η πρώτη σχεδιασμένη απ' τον Ισραηλινό Αριέλ Σαρόν, η δεύτερη υπό την καθοδήγηση του Σύριου ηγέτη Χαφέζ Αλ-Άσαντ.

Στις 13 Απριλίου του 1975, ξεσπά εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο που διαρκεί 15 χρόνια, με συνολικό απολογισμό 150.000 νεκρούς. Κυρίαρχοι πόλοι στις διενέξεις αποτελούσαν απ' τη μια μεριά οι Χριστιανοί Μαρωνίτες, φιλοδυτικοί, θετικοί προς το Ισραήλ και τους σύμμαχους του  και από την άλλη τους Άραβες μουσουλμάνους. Αφορμή στάθηκε η ανατίναξη λεωφορείου με 25 νεκρούς παλαιστινίους στη Βηρυτό, από τους χριστιανούς φαλαγγίτες ύστερα από διενέξεις μεταξύ τους.

Το 1976 τα συριακά στρατεύματα μπαίνουν στο Λίβανο για να "αποκαταστήσουν την τάξη" και παρατείνουν επ' αόριστο την παραμονή τους.

Οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες του Λιβάνου δέχονται το πρώτο πισώπλατο χτύπημα από τους "αδερφούς άραβες": ο συριακός στρατός του Άσαντ πολιορκεί το προσφυγικό στρατόπεδο στο Tel al-Zaatar, όπου έχουν βρει καταφύγιο 50-60.000 παλαιστίνιοι, μαζί και η PLO. Μετά από πολύμηνη πολιορκία το στρατόπεδο πέφτει και ακολουθεί σφαγή 2000 παλαιστινίων.

Αν όλα αυτά τα γνωρίσει και τα αναλογιστεί κανείς, δικαίως θα ρωτήσει: Σε τι οι Εβραίοι εχθροί των Παλαιστινίων είναι χειρότεροι απ' τους Άραβες "φίλους" τους;

Σε τι ο Σύριος Χαφέζ Αλ Άσαντ, γνωστός ως ο τελευταίος μεγάλος Άραβας ηγέτης, είναι καλύτερος απ' το πολεμοχαρές γεράκι του Ισραήλ, τον Αριέλ Σαρόν;

Τα γυαλιά που φοράμε είναι μαύρα. Και καλύπτουν πολλά. Όπως για παράδειγμα πως οι Παλαιστίνιοι, εγκαταλελειμένοι στη μοίρα τους,  στρέφονται προς οποιονδήποτε τους τείνει χείρα βοηθείας, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο εαυτούς ευάλωτους σε εξτρεμιστικά σχήματα όπως η Λιβανέζικη ισλαμική Χεσμπολά ή η Παλαιστινιακή Χαμάς, η πολιτική των οποίων είναι χειρότερα φανατική και φασίζουσα απ' αυτήν των Ισραηλινών και είναι σίγουρο πως θα τους οδηγήσει στην ανάδειξη θεοκρατικού καθεστώτος και λησμονιά του ιστορικού τους παρελθόντος και θα προσπαθήσει να τους αφομοιώσει σε ένα μεγάλο, εννιαίο, αραβικό έθνος, ώστε να ισχυροποιήει τον έναν πόλο της μεγάλης πολιτισμικής σύγκρουσης μεταξύ Ισλάμ και Δύσης που λαμβάνει χώρα στον πλανήτη.

Και αν αυτά που χωρίζουν τα αραβικά έθνη είναι πολλά [διαφορετική καταγωγή (Φιλισταίοι, Αιγύπτιοι, Ασσύριοι, Άραβες, Βεδουΐνοι κλπ.), προσπάθεια του καθενός για διασφάλιση των συνόρων του,  επιθυμία επιρροής στην περιοχή της Μ. Ανατολής], φαίνεται ότι οι δύο συνδετικοί κρίκοι που τα ενώνουν (η θρησκεία και η γλώσσα) είναι αρκετά ισχυροί ώστε να κάνουν τους Παλαιστινίους να ξεχνούν το παρελθόν και να προσβλέπουν στη βοήθεια των ομοφύλων τους.
Share This To :

0 σχόλια:

Post a Comment

 
Back to top!